عصر ایران؛ مهرداد خدیر: آقای قالیباف! اسد و صدام هر دو بعثی بودند اما ماجرای ۵۹۸ شبیه سوریه نبود

رییس مجلس در تربت حیدریه برای دل‌داری آنچه در سوریه رخ داده گریزی هم زد به قبول قطعنامه ۵۹۸ در سال ۶۷ اما جدای این که چنین تشبیهی درست نیست پاره ای از نکات تاریخی هم با لغزش هایی بیان شد که در این نوشته سعی بر ارایه شکل درست آنهاست. با این توضیح که این سخنان ولو توأم با برخی اغلاط بهتر است از موضع علیه معاون راهبردی و ناقانون حجاب که غلط اندر غلط بود و خوش بختانه با نوع رفتار با دو نماینده پر سر و صدا دوباره به ریل وفاق بازگشتند.

  عصر ایران؛ مهرداد خدیر- مخاطبان پی‌گیر گواهی می‌دهند که نویسندۀ این سطور طی ۳۰ سال روزنامه‌نگاری حرفه‌ای و مستمر هر گاه سخنی از صاحب‌منصبی شنیده که با واقعیت تاریخی فاصله دارد -چه عامدانه بوده و چه سهوی- کوشیده یادآوری کند. نه خدای ناکرده به قصد به رخ کشیدن حافظهٔ تاریخی که هر که مهارت و استعدادی دارد و نافی مهارت‌ها و استعدادهای دیگران نیست که برای آن که در آینده به این سخن نادرست استناد نشود.

در این نکته‌سنجی‌ها هم تعلق صاحب‌منصب به گرایش سیاسی یا دولتی که به سبب گفتمانی به آن نزدیک و دوریم مطلقا دخالت نداشته است.

(در تازه‌ترین نمونه به خانم سخن‌گوی دولت پزشکیان که خوش‌بختانه نسبتی با دولت خالص سازی ندارد یادآور شدیم این ادعا که دکتر پزشکیان اولین رییس جمهوری است که عذرخواهی کرده درست نیست چون دو بار قطعا از رییس جمهور اسبق- حسن روحانی- و یک نوبت احتمالا از رییس جمهور مرحوم – رییسی- سر زده) و اما نکته تاریخی این یادداشت:

جناب باقر قالبیاف دیروز به تربت حیدریه در استان خراسان رضوی رفت تا در مراسمی با عنوان مبدأ نهضت مقاومت هم یاد سردار سلیمانی را گرامی دارد و هم به نیروهای حامی داخلی محور مقاومت که احتمالا بعد از فرار بشار اسد و تسلیم سریع ارتش سوریه در مقابل گروهای مسلح با ابهامات و سوالاتی ر وبه‌رویند روحیه بدهد.

رییس مجلس در این مراسم گفت: این انقلاب فراز و نشیب‌های مختلفی را گذرانده و پذیرش قطعنامهٔ ۵۹۸ در سال ۱۳۶۷ را مثال زد و به مواردی اشاره کرد که گاهی با کم‌دقتی همراه بود که احتمالا به خاطر گذشت ۳۶ سال از ختم جنگ است.

۱. ایشان گفتند ما در تیر ۶۷ قطعنامه را پذیرفتیم در حالی که عراق دو ماه بعد ناچار شد بپذیرد. قطعنامه اما یک سال قبل صادر شده و عراق پذیرفته بود و ایران هم مانند قبل رد نکرده بود تا این که با توجه به انتصاب مرحوم هاشمی رفسنجانی به جانشینی فرماندهی کل قوا مسیر آن طی شد و به قبول انجامید. اگر صدام قبول نکرده بود و ما پذیرفتیم چرا امام گفت جام زهر است و چرا آقای قالیباف می‌گوید گریه می‌کردیم؟ برای قطعنامه‌ای که دشمن قبول نکرده و ما قبول کرده بودیم؟!

احتمالا این کم‌آگاهی به خاطر اشتغالات ایشان به عنوان فرمانده لشگر نصر خراسان و دوری از مرکز بوده و گرنه باید به خاطر بیاورند دو روز قبل از قبول قطعنامه در ۲۵ تیر ۱۳۶۷ مرحوم مرتضایی‌فر مشهور به وزیر شعار در نماز جمعه تهران کلی شعار درست کرده بود که چرا نباید صلح را پذیرفت؟ همان شب هم یکی از اسلاف امثال آقای حسینی‌بای و سلامی در تلویزیون  مثلا گزارش مردمی از سطح شهر تهیه کرد و از مردم می‌پرسید چرا نباید صلح کنیم؟ قاطبه مردم البته از قبول قطعنامه خوش‌حال شدند و مرحوم امام را دعا کردند چون اواخر از شمار داوطلبان حنگ به شکل محسوسی کم شده بود و از شدت قلت نیرو کار به اعزام اجباری دانشجویان معاف از تحصیل در ترم آخر رسیده بود ( دانشجویان ترم بهمن ۶۶ تا تیر ۶۷. جالب این که جنگ تمام شد هم آنها که نرفته بودند اعزام شدند!) پولی هم در بساط نمانده بود  و به هر رو ادامه جنگ توجیه قبلی را نداشت و مشخص هم بود به جایی نمی‌رسد. (فیلم تنگه ابوغریب را ببییند تا متوجه شوید اگر تنها یک ماه زودتر پذیرفته شده بود چه جان‌های پاک که در خاک نمی‌شد.)

۲. این که نیروهای مجاهدین خلق بعد از قبول قطعنامه دست به حمله زدند و از حمایت عراق برخوردار بودند و به خاطر اشتباه محاسباتی در حمایت مردمی از خودشان و گمان افول پایگاه اجتماعی امام خمینی بعد از قبول قطعنامه شکست خوردند البته گزاره‌ای درست است و لی این روایت که فاصله قبول قطعنامه تا قبول رسمی آتش بس در مرداد ماه به سال ۵۹ تشبیه شود تا از آن به عنوان روز پیروزی و ختم جنگ برسند فقط در گفتارهای آقای قالیباف و فرمانده او – محسن رضایی- شنیده شده و به پیشنهاد دومی برای اعلام روز رسمی آتش بس به عنوان روز پیروزی در هیچ سطحی اعتنا نشده است.

کما این که همچنان روز آغاز تجاوز عراق گرامی داشته می‌شود در حالی که در کشورهای دیگر یا روز صلح و آتش‌بس را جشن می‌گیرند یا روز پیروزی بر دشمن را ولی چون امام خمینی از قبول قطعنامه با نوشیدن جام زهر یاد کردند جشن سالگرد آن میسر نیست. روز مورد نظر آقایان رضایی و قالیباف هم روز آتش‌بس رسمی است در حالی که شعار جنگ هشت ساله جنگ‌جنگ تا پیروزی و بعد جنگ‌جنگ تا رفع فتنه در جهان بود نه جنگ‌جنگ تا آتش‌بس.

  ۳. قبول قطعنامه کار بسیار خوب و میراث ماندگار مرحوم امام و شجاعت و تدبیر و نشان مسؤولیت‌شناسی او بود و البته لطفی که در حق جانشین خود کرد چون بعد از امام چگونه می‌شد حکم به توقف جنگی داد که قرار بود تا رفع فتنه در جهان (در مقام تئوری) و سقوط حزب بعث و صدام حسین (در مقام عمل) ادامه یابد؟ اما آن یک تصمیم داخلی و ملی بود و چه ربطی به سقوط بشار اسد در سوریه دارد؟ درست است که سوریه به عنوان ضلع اصلی محور مقاومت توصیف شده اما یک کشور غیر همسایه با ایران بوده که در تاریخ بعد از استقلال کودتاهای زیاد دیده و این که پدر و پسر ۵۳ سال دوام آوردند جای تعجب نداشت نه تغییرشان.

اسد در همان آغاز بهار عربی در ۲۰۱۲ باید می‌افتاد اما چون بعد از اعتراضات مردمی داعش هم سوء استفاده کرد و وارد بازی شد و ایران و روسیه به حمایت از اسد شتافتند ماند منتها بعد از رفتن داعش همان شیوه‌ها را ادامه داد و خود را به تجاهل زد و همه مخالفان را همچنان ذیل داعش توصیف کرد و کک ش نگزید از این که بخش هایی از کشور را از دست داده و در همین ادلب همین گروه جولانی جولان می‌داد و اسد عملا فقط شهردار دمشق و حومه بود و برای خودش و خانواده‌اش ثروت می‌اندوخت و البته کاری به راهی که به لبنان می‌انجامید نداشت ولی ترجیح می‌داد دیگران در ویرانه‌های جنگ و او و خانواده در کاخ و زندگی عادی روزگار بگذرانند و تا تقی به توقی خورد فرار کرد! چون این بار نه ایران از زمین حمایت کرد و نه روسیه از هوا.

 بهتر آن است که آقای قالیباف بگوید: ما در سوریه نه برای اسد که با داعش می‌جنگیدیم و بعد از آن و خاصه در قضایای اخیر نمی‌خواستیم رویاروی غیر داعش و البته مردم قرار بگیریم. این جمله حتی بهتر از آن است که بگوییم ارتش‌شان از ما نخواست. ارتش شان هم می خواست نباید رویاروی مردم خسته از زندگی خفت‌بار قرار می‌گرفیتم. ما که از ارتش خودمان در سال ۵۷ می‌خواستیم مردم را در خیابان‌ها نکُشد و شعار می‌دادیم برادر ارتشی! چرا برادر کشی؟ و گل می‌دادیم حالا برویم سوریه و کنار ارتش با معترضان -که به هر حال سوری بودند- بجنگیم؟!

۴. آقای قالیباف می‌گوید “صدام فرار کرد”. درست است که صدام چکیده همه رذالت‌های بشری بود و این قول تونی بلر جالب است که «سلاح کشتار جمعی خود صدام حسین بود» اما هر چه بود صدام حسین فرار نکرد. مخفی و دستگیر و محاکمه و اعدام شد. اگر فرار کرده بود که در زادگاهش برای او بنای یادبود درست نمی‌کردند. آن که فرار کرده و در سوریه مخفی هم نشد جناب دکتر بشار اسد است که البته مثل صدام حسین برآمده از حزب بعث بود.

 ۵. در شورش علیه حکومت مقاومت نکردن نیروهای مسلح و حامی حکومت و ترک صحنه موجب پیروزی شورشیان می‌شود. در واقع شورشیان پیروز نمی‌شوند. بلکه چون نیروهای مستقر صحنه را ترک می‌کنند پیروز اعلام می شوند و خواندید که یکی از شورشیان گفته بود برای اداره یک روستای بیرون از قلمرو خود را آماده کرده بودیم چشم باز کردیم و دیدیم در دمشق‌ایم!

   مثل مسابقهٔ فوتبال که یک تیم وارد زمین چمن شود ولی تیم رقیب نیاید. داور طبعا تیم غایب را سه بر صفر بازنده اعلام می‌کند. این که چرا نیامدند به عوامل مختلف بستگی دارد. ترس از شکست سنگین‌تر از سه بر صفر یا فرو پاشی از درون یا کودتا علیه کادر خودشان یا اعتراض به شرایط مسابقه اما دلیلی اصلی برد رقیب نیامدن است.

   مشخص نیست راست یا ساختگی است ولی می‌گویند خبرنگاری از شاه پرسید «دوگل خارج از فرانسه بود ولی طرفداران او در شانزه‌لیزه پاریس بودند. طرفداران شما در جریان انقلاب ۵۷ کجا بودند اعلیحضرت؟» و شاه با تلخی پاسخ می‌دهد: طرفداران من هم در شانزه لیزه پاریس بودند! وقتی خودت و بستگانت و دوستانت فرار می‌کنی توقع داری سرباز بیچاره بایستد و بجنگند؟

داستان همین است جناب قالیباف. انقلاب مردمی را با حکومت بعثی اسد گره نزنید. رفت که رفت. مراقب باشیم حقوق اقلیت علوی تضییع نشود و به اسراییل نزدیک نشوند و خصومت با آنها باعث میوه چینی بیشتر ترکیه نشود و این طور نباشد که روسیه همچنان پایگاه نطامی خود در لاذقیه – حمیمیمم- را داشته باشد و ما پایگاه های سنتی و حتی مذهبی مان را از دست بدهیم. به فکر اینها باید باشیم.

 ۶. با این همه هر چه آقای قالیباف از این حرف‌ها مطرح کند باز بهتر از برخی سخنان دیگر است که به چرخش و بی‌ثباتی سیاسی و خدای ناکرده تذبذب و پیمان‌شکنی با رییس جمهور صادق تعبیر شود.

 در این جور حرف ها نهایت این است که به خاطر کم‌اطلاعی گوینده یا بی‌اطلاع پنداری شنونده چهار تا کلمه هم در آن غلط است که تصحیح می‌شود. در حالی که اظهار نظرهایی درباره غیرقانونی دانستن انتصاب ظریف و تعیین تاریخ برای ابلاغ قانونی مضحک (که ابلاغ شدنی نیست و اگر بشود اجرا شدنی نیست و اگر بشود قابل استمرار نیست و به قول مهندس ضرغامی از ابتدا متروک است) غلط اندر غلط است و خوش بختانه وقتی دانستند کجاها هماهنگ شده ادامه ندادند و تریبون آن نماینده پر سر و صدا را هم قطع کردند.

 با مزه‌ترین اتفاق در مجلسی که نسبتی با آرا و اکثریت مردم ایران ندارد تلاش دو نماینده معمم و غیر معمم است. یکی می خواهد مثلا مدرس مجلس باشد ولی تنها به پزشکیان گیر می‌دهد و دیگری مجری سابق تلویزیون که دوست دارد به مرحوم دیالمه نماینده جوان مشهد در مجلس اول تشبیه شود در حالی که او نماینده ۴ درصد واجدان شرایط در مشهد نبود!

 بامزه‌تر وقتی است که حوصله قالیباف سر می‌رود و صدای آنان را قطع می‌کند تا اینها که عاشق قطع کردن صدای دیگران‌اند چند ثانیه طعم آن را بچشند!