از انتصاب به عنوان مسئول راه اندازی موقت تا ورود به هفدهمین سال مدیریت دانشگاه آزاد اسلامی اوز

عبدالعزیز خضری*: درست ۱۶ سال قبل در چنین روزی(۳تیرماه ۱۳۸۶) ابلاغی با امضای دکتر عبداله جاسبی، رئیس وقت سازمان مرکزی دانشگاه آزاد اسلامی، برایم صادر شده بود تا در یک مهلت شش ماهه البته با لحاظ واژه موقت، مرکز آموزشی اوز را راه اندازی نمایم.

شاید با به کار بردن واژه موقت درابلاغ باور نداشتند که دانشگاه آزادی دراوز راه اندازی شود.

پیش از دریافت ابلاغ، اقداماتی چون اخذ زمین صورت گرفته بود اما به خاطر بعضی جریانات به ناچار پیگیری امور را متوقف نمودیم تا به مرور فرصت راه اندازی رقم بخورد.

از آنجا که از دانش فنی و تخصصی در دانشگاه آزاد بی بهره بودیم، موقع دریافت ابلاغ احساس کردم  کار ساده ای پیش رویمان نیست.

با این حال با دریافت حکم و تجربه اشتغال در بیمارستان امیدوار اوز، لازم دیدیم افق های بلند را در نظر بگیریم و بر اساس آن تصورات احتمالی و شاید هم خیالی که حداقل در ذهن خودم قابل دستیابی بودند کوشش به خرج داداه شود و شاید لازم بود به این مرحله رسید چرا که دانشگاه ها به خصوص موسسات آموزش عالی غیر انتفاعی از جمله آزاد آن هم در شهرهای کوچک، با چشم انداز روشنی روبرو نبودند، برای همین می بایست دست به کاری زده می شد تا پایه های دانشگاه محکم شکل بگیرد.

قبلا زمینی به میزان شانزده هکتار آن هم در بخش ناهموار با وجود تپه های فراوان که برای تسطیح آن لازم به انجام هزینه بود، اهدا شد.

کتابخانه بانوی عصر اوز را تبدیل به محل اداری کردیم و با اجاره آموزشگاه مرحوم حاج محمدهادی خضری مشغول بازسازی شدیم.

از آن جا که همه این موارد قبلا بارها شرح داده و از افراد حقیقی با اسم نام برده شده است. به همین خاطر دیگر اسمی نمی برم.

هر چه پیش می رفتیم مشکلات بیشتر خود را نشان می دادند ولی به همان نسبت بر دانش اداری خاص دانشگاه آزاد افزوده می شد.

در سازمان مرکزی دانشگاه آزاد نیرویی کارآمد و با نفوذ اهل اوز داشتیم که به زودی بازنشست می شد. ایشان می توانست بزرگترین پشتیبانی را از مرکز تازه تاسیس شهرش به عمل آورد.

در ایران نفوذ افراد حرف زیادی می زند. بعید نبود از ابتدا چندین رشته حداقل کاردانی برای مرکز اوز در دفترچه آزمون قرار بگیرد اما فقط یک رشته کاردانی مکانیک خودرو در دفترچه مرکز اوز درج شد.

واحد مادر (لارستان)وقتی اراده جدی را در مرکز اوز دید با تشکیل کلاس کارشناسی رشته حقوق موافقت کرد تا دانشجویان از مهرماه در اوز درس بخوانند .

نیروهای تازه استخدام می بایست آموزش می دیدند و بنابراین به جاهای دور و نزدیک و حتی تهران اعزام می شدند تا در سازمان مرکزی و ستاد استان از نزدیک با سامانه مروارید آشنا شوند.

ایشان همچنین به واحدهای دوردست تر عزیمت می کردند و یا کارشناسانی به دانشگاه دعوت می شدند و همکاران جوان مشتاق به یادگیری از این کارشناسان می آموختند.

این موارد به غیر از حضور در کارگاه های آموزشی و جلسات مختلف درون استانی بود. کارکنان در سال دوم حقیقتا به مرز پختگی رسیده و مرکز را نیز به خوداتکایی رسانیدند.

در سال دوم علاوه بر آن که شهریه دانشجویان را خود مرکز می گرفت بلکه اکثر امور توسط کارکنان انجام می شد.

حکم مسئول راه اندازی موقت در آخرین روز انقضا(۳دی ماه ۱۳۸۶) به یک ساله تبدیل و ۴ ماه بعد و دقیقا در تاریخ ۰۴/۰۲/۱۳۸۷ به رئیس تغییر یافت.

البته همه این ها با تلاش بی وقفه و  مشارکت همگانی به پیش می رفت.

خوشبختانه به صورت آشکار و نهان مورد پشتیبانی بودیم و این بر اراده مان برای قرار گرفتن در همان مسیر افق های دوردست  می افزود.

با نقل مکان به ساختمان ملکی در پردیس کوشش لازم برای اتمام آن جدی تر شد. در همین اوضاع ساختمان نیمه تمام که حتی فاقد راه ورودی مناسب بود، به کانون تجمعات اجتماعی و فرهنگی تبدیل شد.

امروز که وارد اولین روز از هفدهمین سال حضور در دانشگاه آزاد اسلامی مرکز اوز می شوم، این موسسه از امکانات لازم برخوردار و حداقل از نظر کمی می توان روی آن حساب باز کرد. با این امید که از حال و آینده ای مطمئن برای توسعه کیفی برخوردار گردد.

بهتر است اضافه کنم خود به هیچ عنوان اصراری بر ماندن در این سمت رسمی ندارم و هر آن آماده خداحافظی از این موسسه آموزش عالی که در آن بسیار آموختم وصمیمانه مورد پشتیبانی قرارگرفتم، هستم.

تعهد به نیات بلند نیکوکاران، تعامل مناسب با بانی و هیئت امنای دفاتر دبی و اوز، مسئولان دانشگاه آزاد اسلامی و مهم حسن همجواری با همکاران خوبم  کمک کرد تا ۱۶ سال تمام در سمتم ماندگار باشم ولی بیشتر از توان ادامه کار برخوردار نیستم.