برچسبی به نام: بومی ستیزی،داغی جدید و مخرب، بر پیشانی مطالبه گران .هشداری در رسیدن به خفقان آزادی بیان

*📌برچسبی به نام: بومی ستیزی*،..*داغی جدید و مخرب، بر پیشانی* مطالبه گران…
.هشداری در رسیدن به خفقان آزادی بیان!!!…

✍️امیررضارضایی*:

شهرستان شدن اوز، که یکی از کهن ترین بخش های جنوب فارس بود که می بایست حداقل، یکی دو دهه قبل، به روال معمول حق و عدالت، به حق شهرستان شدن خود می رسید تا سیر حرکتی توسعه زیرساخت های خود را در این منطقه محروم، شتاب ببخشد، اما شوربختانه این عدالت، نصیبش نشد و از کفش در زمانهای گذشته خارج شد و آنگاه به حق فرسوده خود رسید که خزانه های دولتی خالی و با شهرستان شدنش نیز، فقر زیرساخت های آن، نمایان تر و روشنتر گردید..

تلاش دو دوره از فرمانداری این شهرستان، از سال ۱۳۹۸ که آغاز شهرستان شدن این بخش کهن بود، با هویدا شدن مشکلاتش در نبود زیرساخت های اداری و عمرانی، با انبوهی از چالش ها گره خورد‌…

چالش هایی بس فرسایشی، که از علی پور فرماندار، در مقام اولین فرمانداری این شهرستان و به نوعی بومی منطقه جنوب لارستان و آشنا به اقلیم و مردم با آن روبرو بود، تا به محمدی بواناتی غیربومی، دومین فرماندار این شهرستان نیز ادامه پیدا کرد…

این وسط اما، میزان صبر و طاقت مردم نیز، مزید بر علت و اضافه شدن بر این چالش ها بود، آنجا که فشار مطالبات مردمی که با ورود این بخش قدیمی، به دنیای جدید تقسیمات کشوری گره خورده بود ولی فراموش کرده بودیم که این شهرستان نوپا و نوظهور جدید نیز، در بطن سیستم معیوب و فرسوده اداری همین کشور است و تعلل و کندی در گرفتن مطالبات خاک خورده این بخش سابق، جزیی جدا نشدنی از کل همین سیستم فرسوده اداری است…

فشارهایی که از دنیای حقیقی و حضوری مردم تا دنیای مجازی این شهرستان، بر فرمانداری تازه تاسیس وجود داشت….
از نبودن ادارات مستقل در شهرستان اوز، تا نبودن نیروهای بومی مدیریتی و تا هر آنچه باید از سالیان گذشته بستر آن فراهم می شد، اما گویا اوز، بخشی فراموش شده در بطن لارستان مادر، شده بود‌!!!..

در این گذر و در این دو دوره فرمانداری شهرستان اوز، با وجود چالش های فراوان و فشارهای مردمی در فضای حقیقی، مجازی و‌ رسانه ای، بی تردید واژه آزادی بیان مردمی و رسانه ای نیز با چالش ها، زنگ تفریحی ها و فراز و نشیب های فراوانی روبرو شد….

بی تردید؛ یکی از نشانه های رسیدن به بلوغ سیاسی و فکری و تبلور آزادی اندیشه در جوامع بشری را، می توان به میزان آزادی بیان در آن جامعه استناد کرد که چگونه ارکان قدرت سیاسی یک جامعه، این بستر را برای مردم و یا رسانه ها فراهم کرده اند و به چه میزان نیز، تاب آوری خود را در مقوله آزادی بیان به ورطه آزمایش قرار داده اند تا بلوغ سیاسی افراد آن جامعه و مسئول، با آزادی بیانی در چارچوب احترام و نه تخربب، و انتقاد به همراه راهکار و نه توهین، در معرض سنجش قرار گیرد..

آزادی بیان رسانه ای و مردمی در دوره اول فرمانداری را می توان از پرچالش ترین دوره جدید شهرستان شدن اوز یاد کرد..
آنجا که سیر توقعات مردمی، با شهرستان شدن اوز، بشدت سرعت گرفته و میزان آن نیز، افزایش پیدا کرد و در این مسیر پرچالش و ناآرام، محدودیت هایی بر رسانه محلی در شهرستان ایجاد شد و نیز فشارهایی نیز بر محدود کردن خبرنگار در شهرستان اهمال شد. همچنین محدود کردن فعالین اجتماعی در رسانه های مجازی در این دوره که با انتخابات شورا نیز همراه شده بود و به طور طبیعی همراه با تنش های فراوان نیز بود، می توان میزان این آزادی بیان را در دوره اول مورد ارزیابی قرار داد که پرداختن به جزییات آن، در این مقوله نمی گنجد…

در دوره دوم فرمانداری، اما آرامش نسبی برای واژه آزادی بیان رسانه ای و مردمی، برقرار شد..

شاید بتوان علل های گوناگونی از جمله افزایش تاب آوری مسئولین در سطح کلان کشور و یا رسیدن به بلوغ اجتماعی همراه با روابط احترام آمیز به صدای مردم و رسانه و یا سیاست کلی نظام در افزایش آزادی بیان بوده باشد تا با افزایش فشارهای بین المللی و تحریم های شکننده برکشور و مردم، حداقل آرامش داخلی کشور حفظ شود..

دوره دوم فرمانداری در مقوله آزادی بیان در هر سه میدان: یعنی مسئول، مردم و رسانه، دوره صعه صدری در بدنه فرمانداری و نیروهای امنیتی، در ارکان های گوناگون فضای سایبری و حقیقی و‌نظارتی در این شهرستان می دانم که می تواند به الگویی اثبات شده در احترام به آزادی بیان، ماندگار شود…اگر چه این دوره با بحران اجتماعی در سطح کشور و اعتراضات موسوم به زن، زندگی، آزادی در سال ۱۴۰۱ همراه بود…

اما در دوره سوم فرمانداری که به تازگی و از سال قبل ( ۱۴۰۳) با ورود فرماندار بومی آغاز شده است، فعلا نمی توان میزان این آزادی بیان مردمی و رسانه ای را مورد سنجش قرار داد، اگر چه فرماندار بومی، خود از حامیان آزادی بیان رسانه ای در دوران ریاست بر اداره فرهنگ و ارشاد شهرستان بوده است و این مهم، می تواند وزنه ای مثبت برای آینده آزادی بیان رسانه ای، در سطح شهرستان باشد..

حال با استقبال اکثریت جامعه، از ورود نیروهای مدیریت بومی و در راس آن فرمانداری، بستر و فضایی دو سویه را فراهم کرده است که حداقل در دو دوره قبل وجود نداشته است.. فضایی که تعامل عمومی و گروههای فعال اجتماعی در آن، به سبب بومی بودن مقام فرمانداری، می تواند فاصله دولت با مردم و گروههای اجتماعی و سیاسی مردمی را به حداقل ممکن برساند و این فرصتی کم سابقه از زمان انقلاب ۵۷ کشور، تا به اکنون در شهرستان نوپای اوز است‌‌..
اما در این دوره جدید و غنیمتی که باید قدر دانست و پشتیبانی و حمایت کرد، واژه ها و جملاتی جدید و برچسبی نو، در فضای سیاسی و اجتماعی شهر و شهرستان اوز، در حال گسترش است که می تواند عواقب جبران ناپذیر و خسارت باری، بر بدنه واژه آزادی بیان افراد، گروههای فعال و مطالبه گر اجتماعی وارد کند…
برچسبی به نام ؛ بومی ستیزی، یا عنوان تخریب مدیران بومی پس از هر انتقاد شهروند…

واژه هایی که گویا عده ای ، یا گروهی و یا دسته ای سیاسی و درون شهری یا شهرستانی، آن را در قبال هر منتقد شهروندی که از شرایط حاکم بر ادارات، محیط شهری و شهرستانی و از کمبودها و کاستی ها ناراضی است، در فضای مجازی با هدف ساکت کردن منتقد به کار می برند…

باید بدانیم؛ آسیبی که می تواند با این برچسب خودساخته، به میزان مشارکت اجتماعی افراد، گروهها و به میزان آزادی بیان در سطح جامعه وارد کند، جبران ناپذیر خواهد بود…

باید دور اندیشی کرد، از ساخت حصاری که می تواند با این برچسب زدن ها در درازمدت ایجاد شود که کمترین تبعات آن، قهر اجتماعی، انحصار سیاسی گروهی و ایجاد شکاف و فاصله انداختن عمدی بین دولت و مردم در یک منطقه باشد..

اما چه کسانی و‌ یا چه گروههایی و یا چه نیابتی هایی، با شروع دوره جدید فرمانداری، این واژگان برچسبی را، دستاویزی برای بستن صدای منتقدان، دلسوزان و فعالین اجتماعی در فضای مجازی کرده اند؟
سوالی که باید جواب آن را قبل از طرد شدن افراد فعال اجتماعی، گروهها و انجمن ها و رسیدن به قهراجتماعی، آن را یافت و از گسترش آن جلوگیری کرد..

جامعه متعلق به حضور و مشارکت همه افراد و گروههای فعال اجتماعی با هر نگاه و هر سلیقه ولو متفاوت، است…
آن را محدود نکنیم و به سمت دوران خفقان آزادی بیان، بازنگردیم…

*: (خبرنگار مردمی و رسانه شهرستان اوز)