ضرورت پشتیبانی بیشتر از مراکز درمانی شهرستان اوز

عبدالعزیز خضری*: به دنبال ۳۰ سال خدمت در بیمارستان اوز به ترتیب با نام های امداد، خاتم الانبیا و نهایتا عبدالحمید امیدوار، هفته گذشته به دستور پزشک دکتر عبدالله دانش پس از جراحی در اتاق عمل، ساعاتی در بخش داخلی بیمارستان بستری و به شب نرسیده، با وجود عمل سنگین ترخیص شدم.

این اتفاق ۱۲ ساعته مرا به یاد خاطرات تلخ و شیرین این مرکز درمانی انداخت.

از زمان ورود به پذیرش، بخش داخلی، اتاق عمل و بازگشت به بخش داخلی با برخورد گرم کارکنان پزشکی، پیراپزشکی و خدمات روبرو شدم.

اکثریت ۹۹ درصدی مرا نمی شناختند و صرفا با شنیدن نام و به یادآوردن، مسئولیتم در ۲۱ سال قبل با محبت در کلام و رفتار استقبال کردند به گونه ای که پس از دست یافتن به حالت عادی ناشی از تزریق مواد بیهوش کننده، این حس که فردی بیمار هستم را از یاد بردم.

البته این مراحم در مطب دکتر دانش نیز حکمفرما و در مراجعات بعدی به بیمارستان نیز جاری بود.

کارکنان حاضر در بخش های مختلف، بعضا خواستار برگشت نویسنده به بیمارستان بودند که سپاسگزار لطف ایشان هستم.

بدیهی است راقم در این شرایط زمانی و سنی توان خدمت مفید در مقایسه با ۲۱ سال قبل نخواهد داشت، ولی آن چه ملموس است نقش مهم و پررنگ مدیریت در هر بازه زمانی است.

باری به هر جهت نقش بیمارستانی که طی سال ها خدمت، از نگارنده کارآموزی ساخت تا بتواند این تجربه گرانبهای کسب شده از مدیریت در بیمارستان امیدوار را برای راه اندازی دانشگاه آزاد اسلامی مرکز اوز که اینک در سال هفدهم خدمت هست و به روزهای پایان مسئولیت خود در این موسسه آموزش عالی نزدیک می شود، به کار ببندد، حایز اهمیت است.

برخورد گرم پرسنل در بیمارستان، نویسنده متن را خشنود ساخت به این که خدمت سالم و سازنده حتی از دید جوانان ناآشنای کارشناس پرسناری و اتاق عمل، بیمارستان پنهان نمانده و این موضوع آدمی را منتظر حسابرسی در روز آخرت نمی گذارد.

ضمن تشکر دوباره از تیم پزشکی و پیراپزشکی که با برخورد صمیمانه، حسی را در نگارنده بوجود آوردند گویی در خانه خود حضور دارد و نه به عنوان مدیر اسبق، همراه نویسنده (که سعید خضری فرزندم بود) نیز بسیار از قدرشناسی کارکنان بیمارستان متاثر شده بود.

وی بیش از گذشته از وجود یک بیمارستان مجهز در زادگاه سخن گفت و عقیده خود را این گونه بیان کرد که کاش از بیمارستان بازنشسته نشده و یا به هر طریقی باقی مانده بودید و این نظر را بارها و بارها تکرار می کرد.

به هر طریقی ضرورت اطلاع رسانی ایجاب می کند تا نیکوکاران، موسسات بهداشتی-درمانی، به ویژه مراکز درمانی را مورد پشتیبانی اساسی قرار دهند، چون نقش یک مرکز درمانی در اوز که قدمت آن به نیم قرن می رسد، تنها رسیدگی به احوال مریض فارغ از فقیر و غنی بودن و یا نام و بی نام بودنش، نیست، بلکه بیمارستان مکانی است که علاوه بر آن که آدمیان از تولد تا مرگ به آن وابسته هستند، با خود توسعه های گوناگون به همراه می آورد.

البته به سعید یادآور شدم:

بنیان دانشگاه آزاد اوز نیز می تواند در ردیف ساختارهای مهم و جز زیرساخت های شهرستان ارزیابی شود‌.

نویسنده متن اضافه می کند: نقش خیراندیشان و کارکنان همه بخش ها که با تمام وجود از خود مایه گذاشته اند وچه بسا بایک نفر حرفه پرستاری یک شیفت گرش کار داشت، حایز اهمیت است اما برای داشتن بیمارستانی مجهز بایستی سرمایه گذاری کلان صورت بگیرد و الان دوره ای نیست که با دلار هفت تومان( زمان تجهیز بیمارستان عبدالحمید امیدوار)بشود یک دستگاه حساس پزشکی با پنج میلیون تومان تهیه کرد و بعید است همان دستگاه پزشکی را بتوان با دلار ۲۸ هزار تومان دولتی امروز، به مبلغ ۲۵۰ میلیون تومان خریداری کرد.

بنابراین ایجاب می کند پایه خیرات به بیمارستان را در ارقام یک میلیارد تومان تا صد برابر این عدد پیش بینی کرد.

از سویی بخش های گوناگون نیازمند نیروی انسانی متعدد برای چهار شیفت با لحاظ تعطیلات ۲رو هفتگی و انواع تعطیلات تقویمی و مرخصی های سالیانه  هستند و از سویی این منابع انسانی احتیاج به منزل مسکونی و آرامش دارند بنابراین بیمارستان در دست ساخت یوسف راه پیما علاوه بر آن که رقم بالای دویست میلیارد تومان برای اتمام نیاز دارد می بایست از هم اکنون برای ساخت واحدهای مسکونی برای آن نیز اقدام شود و هم زمان برای تامین تجهیزات مدرن پزشکی به فکر اعتبار چند صد میلیارد تومانی بود.

بعضا نقدهای متفاوتی درخصوص بیمارستان کنونی وجود دارد، اما قضاوت ها می بایست از حالت احساسی خارج شود.

نگارنده نقش پررنگ و تاثیر گذار رئیس و مدیر در هماهنگی مجموعه و استفاده از امکانات موجود بیمارستان را رد نمی کند، با این حال برای دوری از اتلاف انرژی بایستی مجهز شد همان گونه که بیمارستان های گراش و خنج خود را  به سمت روز بودن جهت می دهند.

به عقیده یک فرد با تجربه در حوزه درمان و یک بیمار درمان شده در این مرکز، نباید این موضوع را از نظر دور نگه داشت که طول دوره فعالیت نگارنده در بیمارستان اوز به ویژه سال ۱۳۷۵ اوج خدمات این بیمارستان بود وآن موقع نیز کمبود منابع انسانی و امکاناتی به مراتب از حال بیشتر بود شکوفایی بیمارستان امیدوار نمود فراگیر داشت  که جمعی از پزشکان متخصص بومی و دلسوز را در جمع خود دید تا مرکز درمانی اوز، کانون خدمت رسانی به مردم جنوب چند استان گردد.

متخصصان خادمی که خود به همراه بقیه کارکنان سرمایه انسانی بزرگی برای تحول بودند.

از میان آن ها تنها دکتر عبداله دانش باقی مانده است در حالی که ایشان هم می توانست ادامه خدمت خود را به شهری با امکانات بیشتر منتقل کند تا آن که ناچار باشد هر هفته مسیر اوز تا شیراز را در رفت و آمد باشد.

در پایان قدردانی خود را از پرسنل بیمارستان امیدوار تکرار می کنم و مطلب را با یکی از دیدگاه های محمد بهمن بیگی پدر تعلیم و تربیت آموزش عشایر خاتمه می دهم که گفته بود:

خدمت با مکان و زمان از بین نمی رود و خدمت دیروز و امروز نمی شناسد.

*مدیر مسئول پایگاه خبری پیام دانش و مجله با پیام دانش اوز