عبدالعزیز خضری: ملاحظاتی بر متن همکار رسانه ای، اوز درخطر است، بی تفاوت نباشیم، امابا تعامل ودانش از خطر دورخواهیم ماند

ملاحظاتی بر متن ” اوز درخطر است، بی تفاوت نباشیم!”
عبدالعزیز خضری *: همکار رسانه ای ابراهیم احمدی مدیر مسئول پایگاه خبری اوزامروز وپیام اوز که این روزها به خاطر عمل جراحی در یکی از مراکز درمانی شیراز بستری است وبرای شفاعت عاجل ایشان به درگاه الهی متوسل می شویم.

نویسنده مطلب ” اوز درخطر است، بی تفاوت نباشیم!” که از تاریخ ورود به اوز یعنی از سال ۱۳۶۲ در بیمارستان خاتم الانبیا(ص) همکار شدیم و دراکثر ارتباطات اداری ومدنی در محل کار و خارج از آن تشریک مساعی و بیشتر هماهنگی داشتیم در دی ماه ۱۴۰۳ مطلب فوق را از سر سر دلسوزی نوشت ولی قابل نقد بود واکنون که اوز به عنوان پایتختی کتاب کشور دست یافته است فرصتی است تا به متن وی از دیدگاه دیگر ودر راستای همگرایی آگاهانه مورد تحلیل قرار گیرد.
با شروع بازنشستگی نویسنده در اول سال ۱۳۸۲،  مدیریت بیمارستان عبدالحمید امیدوار، توسط احمدی،  ادامه یافت  و نگارنده  با بیمارستان که محل تولد مدیریتی و خدمتگزاری بود ناخواسته بی ارتباط شد و ایشان نیز کمتر از ۶ماه از مدیریت بیمارستان کنار رفت.

با این حال در بخش رسانه ارتباط با مدیر مسئول اوز امروز که از سواد کیفی خوبی در عرصه رسانه برخوردار است، ادامه یافت و دارد.

اما چرا بعداز مدت ها مطلب این همکار رسانه ای اکنون نقد می شود چون شهرستان به دست آوردی شگرفی چون پایتختی کتاب کشور دست یافته است که نشان از بار گسترده فرهنگی مردم دارد ومی رساند که در صورت کوشش مدیران اجرایی زمینه رشد وتوسعه شهر و شهرستان با آن سبقه درخشان به صورت جهشی وجود دارد.
نویسنده ی این متن بارها از انفعال جامعه اوز گفته ونوشته است ولی ضعف مدیریت را مکمل عقب افتادگی اوز در موقعیت بخش و شهرستان می پندارد زیرا بر این باور است اگر مدیریت کارآمد در شهر وشهرستان فراتر از چهارچوب شرح وظایف کار می کرد، مراجع تصمیم گیرنده، مراکز استان و یا پایتخت، به خواسته های پیگیرانه، پاسخ مثبت می دادند، تا بخش اوز هم تراز با شهرستان ها یا بخش های همسایه شود، هر چند بی توجهی به نیروهای کارآمد محلی و تحمیل هر کسی به عنوان مدیر باعث دلسردی و فرار از مسئولیت افراد بومی نیز بوده است.

چنان چه اوز در هر موقعیت ساختار سیاسی ازمدیریت خبره بهره می برد، شهرستان منتظر نمی ماند تا نمایندگی اداره ثبت اسناد و با تلاش وپیگیری فعالان محلی وپشتیبانی تاثیر گذار نیکوکاران در اسفندماه ۱۴۰۳ وهمچنین دفتر خدماتی نیروی انتظامی(پلیس+۱۰) درمهرماه سال قبل یعنی دهه ای بعداز تاسیس در شهرستان های خنج وگراش مستقر شوند وآن گونه نمی شد که شهرداری شهرمان در شصت و نهمین سال تاسیس پس از ۲۵ سال به درجه ۷ یعنی یک رتبه کمتراز شهرداری گراش دست یابد و تلاش شورای اسلامی وشهردار کنونی برای ارتقای درجه نادیده گرفته نمی‌شود و نویسنده متن اقدامات دکتر شاهرخ امیری شهردار را به دید مثبت می نگرد.
چنان چه اخبار وقت را جستجو کنیم ارتقای درجه شهرداری اوز با ارتقای درجه ۳۳ شهرداری در سراسر کشور و در آخرین روزهای صدارت وزیر وقت کشور(مردادماه سال ۱۴۰۳) همزمان شد.
در بخش آموزش های پایه وعالی این شهر با کیفیت های آموزشی و پژوهشی مورد توقع جامعه منطبق نیست و در خصوص مراکز سه گانه آموزش عالی نیز باوجود قدمت وسرمایه گذاری قابل توجه مردمی با چشم اندازی متناسب با منابع مالی تخصیص یافته خیراندیشان روبرو نمی باشد، همه شاهدیم مراکز دانشگاهی ودرمانی دولتی گراش در پوشش دانشکده علوم پزشکی وخدمات بهداشتی ودرمانی شهرستان خود قرار دارند و دانشجوی رشته پزشکی می پذیرد بیمارستانش از دو دستگاه ام. آر. آی و سی تی اسکن بهره مند است وبخش سی تی اسکن بیمارستان خنج از سال ۱۳۹۶ خدمات ارایه می دهد، ولی شهرستان اوز از امتیاز تربیت دانشجوی مقطع ارشد به غیر از موسئسه عالی پیام نورسود نمی برد و دستگاه سی تی اسکنش همچنان در انتظار راه اندازی وبیمارستان درحال ساخت یوسف راه پیما درصف دریافت کد قراردارد.
امکان دارد پرسیده شود شما که مسئولیت دانشگاه آزاد اسلامی مرکز اوز را عهده دار بوده اید چرا به اهداف توسعه بیشتر در داشتن رشته های تحصیلات تکمیلی نرسیدید؟

امید که برداشت خوانندگان از توضیحات، توجیه پنداشته نشود.
پاسخم به پرسشگران احتمالی چنین است؛
نگارنده به نوبه ی خود با کمک  نیکوکاران، بانی، هیئت امنای دفاتر دبی و اوزو همراهی، اندک همکاران، آن چه در توان داشتیم را به کار گرفتیم تا حداقل دانشگاه آزاد از نظر ساختار فیزیکی در هر زمینه ای علاوه بر آموزش  درامور فرهنگ وهنر، کشاورزی  قابل اتکا باشد. نکته ی دیگر این است که سرمایه کلان اولیه در اختیار مان نبود و به مرور زمان جذب گردید تا جایی که ناچارآ به اتفاق جمعی از اعضای هیئت امنا حدودآ (۸بار)ویا به تنهایی (حدود۲۵بار) به دنبال تامین منابع مالی با عزیمت به خارج از اوز به خصوص دبی وبا پشتیبانی بانی وجمعی از اعضای هیئت امنا  دانشگاه دفتردبی باشیم واین مطالبه کمک از مردم به شکل بارزی از توان مدیریت وحتی جایگاه ریاست می کاست. لازم است یادآور شوم شاید نزدیک به یک میلیارد و هفتصد میلیون تومان تا ۶ماهه اول سال ۱۳۹۷از درآمد خود دانشگاه صرف زمین، ساختمان، تجهیزات عمده، محوطه سازی، امکانات عمومی  وفضای سبز شد ودر پرداخت دستمزد به کارکنان تمام وقت به منابع مالی مردمی وابستگی نداشتیم.
۱۷۰۰۰۰۰۰۰۰ تومان آن روز (با توجه به ارزش برابری تومان به درهم از بدو تاسیس دانشگاه در سال ۱۳۸۶ یعنی بیش از۲میلیون درهم)، حدود پنجاه  میلیارد تومان امروز برآورد می شود، دربخش های ساختمانی وتجهیزاتی هزینه شده است.
ازسوی دیگر برخورداری از ظرفیت های مختلف دانشگاه (ساختمان ومحوطه) با ظرفیت مناسب شهری به عنوان مکانی مناسب با استفاده چند منظوره برای ارائه خدمت به مردم تبدیل شده است.
با این حال وبا وجود داشتن رشته های متعدد کاردانی وکارشناسی، اما موفق نشدیم ویا زورمان نرسید رشته های تحصیلات تکمیلی را به دانشگاه آزاد بیاوریم چون  از قدرت عوامل پشتیبان برخوردار نبودیم.
در خصوص دانشگاه آزاد نوشتم چون نمی خواستم پرسش احتمالی را بی پاسخ گذاشته باشم، نهایتا دور از انصاف است  که با وجود اشاره به کسری ها بالا، از تاثیر مثبت دانشگاه آزاد اوز سخن به میان نیاید واین مرکز آموزش عالی  می تواند مفتخر باشد علاوه برآن که پاسدار نیت نیکوکاران واهداف گردانندگان در خدمتگذاری به مردم ومسئولان با همه امکاناتش بود، جمع قابل توجهی ازمسئولان شهرستان وشهر، کارآفرینان واشتغال زایان از دانش آموختگانش هستند.
بدیهی است  برای پیشرفت علمی، پژوهشی وبرخورداری از رشته‌ های تحصیلات تکمیلی تا مقطع دکترا بایستی تلاشی گسترده به عمل آید وضرورت دارد عوامل پشتیبانی را فراهم آوریم تا توان چانه زنی خودرا درشیراز وتهران تقویت نماییم.
و اما به مطلب اوز امروز برگردیم؛
بی تردید توسعه اوز مورد رضایت افکار عمومی نیست و به نوعی می‌شود گفت دچار بیماری هستیم ودر بخش ارتباطات با وجود سرو صدا، از قدرت تاثیر پذیری سود نمی بریم، چرا؟
به این دلیل که در شهر قادر به تشریک مساعی برای مصالح کلان خود نیستیم واز نظر خودمان با این همه عوامل موثر وبا وجود حرکت های صورت گرفته وگفتگو با مقامات استانداری، به نتایج قانع کننده نرسیده ایم.

ویا خانواده هاوقتی به خاطر کیفیت بهتر آموزش برای تحصیل فرزندانشان ناچار می شوند به شهرهای دیگر بروند، در چنین وضعیتی و در یک شهر فرهنگی با پیشینه عالی، پرسشگری به وجود می آید، بعضا در گروه های مجازی سرو صداهای بی نتیجه وشاید ناهنجار صورت می گیرد، نمی توان ضعف مدیریت را یکی از علل ندانست وقتی شهروندان شهرستان خودرا با شهرستان های همسایه مقایسه می کنند، ازمطالبات مشابه که چرا آن جاها دارند و ما نداریم، می گویند.
همه این ها به نارضایتی دامن می زند و گله گذاری و شکایت به مسئولان را مطرح می کند و به عبارتی از هنجار خارج می شود. در نهایت این جبهه گیری ها به گروه های اجتماعی درفضاهای مجازی کشیده می شود که منطقی است با گفتمان کاری دنبال کاهش حجم خواسته ها البته با مشارکت همگانی، بربیاییم.
درایت زعما، روحانیون ومدیران اجرایی می تواند اینگونه ناهنجاری های احتمالی را متوقف سازد .
نکته دیگر این است با وجودی که بیشتر مطالبات از ندانم کاری قبل به ارث رسیده اند واینک به خاطر تغییر شرایط تحقق بعضی از آن ها سخت کرده است با این حال کارکرد جهشی مدیران اجرایی کمک می کند با مسئولیت پذیری مشترک در راستای عبور از تنگناها حضور داشته باشیم البته نباید فراموش شود در تحقق خیلی از خواسته ها ضرورت سواد تخصصی، صبوری. پیگیری آگاهانه و بیشتر مواقع ثروت مادی لازم است.
مورد دیگر ارتقای عملکرد رسانه های شهر است که ایجاب می کند علاوه بر اطلاع رسانی خبر، از مطالبات همراه با تحلیل به مسائل نگاه شود تا مسئولان را وادار به پاسخگوئی سازد. مگر شهردار فعلی درآیین تجلیل از خبرنگاران روز ۲۱ مرداد سال قبل نگفت هر سه ماه یک بار با اهالی رسانه به گفتگو می نشینند. اکنون فزون بر نه ماه از این موعد گذشته است. ما رسانه ها چند بار قرار را یاد آوری کرده ایم واین فراموشی ها نیزضعف رسانه را در ذهن متبادر وبه نارسایی ها دامن می زند.
اوز صاحب ۵ رسانه رسمی مشتمل بر پسین اوز، اوزامروز، اوز موزه، اوز خبر وپیام دانش است که اگر پسین فیشور را به آن بیفزاییم، شهرستان ۶رسانه با مجوز وزارت فرهنگ وارشاداسلامی دارد. از پایگاه خبری فیشور که بگذریم ۵تای دیگر در شهراوز، چقدر مطالبات را همراه با نقد وتجزیه وتحلیل مکرر می نویسند؟
وقتی رسانه رسمی که صدای مردم و انعکاس دهنده واقعیت ها در چهارچوب قانون مطبوعات است حق خواهی نکند ویا بر اساس ملاحظات، مبادرت به کلی گویی کرده و گذرا ومقطعی بنویسد، به اصول آگاهی بخشی کمک نمی شود و چه بسا به کج فهمی و کج بیانی منجر شود.
بنابراین، عواملی که وظیفه دارند ارتقای اطلاعات عمومی جامعه را به گفتگوی مسالمت آمیز و تحمل صدای یکدیگر ترغیب و عادت دهند، روابط عمومی مراجع و رسانه ها هستند.
احمدی در قسمت پایانی مطلب تحلیل خود به همگرایی فعالان فضای مجازی در زمان ارتقای بخش درسال ۱۳۹۸ پرداخته، ولی به جزئیات ورود نکرده بود. مدیر مسئول “اوز امروز” که خود از دست اندرکاران برنامه های آن روز بود در جریان هستند، برای همگرایی و دوری از تنش و جلوگیری از تحریک عوامل مانع در راه ارتقا، چندبار نشست رودررو و گفتمان با فعالان فضای مجازی صورت گرفت تا آن اجماع دور اندیشانه بوجود بیاید، وباز همکار رسانه ای از یاد نبرده اند که همین تشکل ( کارگروه اطلاع رسانی ارتقا) وباکمک وهمراهی اداره فرهنگ وارشاد اسلامی که دست به چنین اقداماتی می زد در مقطعی زیر فشار جمعی ازاعضای شورای اسلامی با همراهی بخشدار و شهردار وقت قرار گرفته بود تا خودرا منحل کند اما کارگروه ولو که به اسم دیگری باشد آن توصیه را با استدلال و متانت نپذیرفت وبه مسئولیتش عالمانه ادامه داد چون همه در یک راستا دارای هدف مشترک بودیم.
منظور نگارنده این است؛ گفتگویی که در آن همه حق اظهار نظر داشته باشند و به اراده توام با عمل دست اندرکاران  اعتماد کنند، شکاف و جارو جنجال به تعبیری غوغا سالاری جایش را به همسویی می دهد.
نویسنده متن به عنوان یک شهروند که بیش از ۵۰ سال در تشکیلات اداری و۵۵ سال فعالیت اجتماعی و رسانه ای داشته است این باور را می پذیرد اوز از نظر توسعه و همدلی در موقعیت خوبی به سر نمی برد، اما فرهنگ خودرا حفظ و وجود هیئت امناهای قوی که دست به کارهای زیر ساختی گسترده زده اند نتیجه فرهنگ می داند واگر خطری تهدیدش می کند نتیجه ملاحظه کاری، کلی گویی، بی تدبیری و کم کاری جمعی است که همه به ویژه مسئولان در به وجود آوردن این تهدید سهیم هستیم.
متاسفانه انباشتگی مطالبات و وفور اطلاعات‌ در فضای مجازی، اطلاع از رشد وتوسعه شهر های همجوار و نقاط دیگر کشور، باعث شده بیشترتوجیهات کارساز نباشد.
نمونه ای دیگر از عقب ماندگی و ضعف مدیریتی اوز در قالب بخش وشهرستان، قدمت تربیت بدنی سابق و ورزش و جوانان کنونی است که به بیش از ۵۵ سال می رسد و با ظرفیت بالای امکانات فیزیکی و تجهیزاتی، اما از نظر ساختاری و دارابودن چارت تشکیلانی فاقد هر نوع سند سازمانی است وکارکنانش از منابع کمکی مردمی دستمزد دریافت می کنند.
سخن آخر؛
با  وجود فرماندار بومی که خود برخواسته از زحمت وخدمت است ونویسنده، وی را ازکودکی ودر کنار مادر سخت کوشش می شناسد وقصد سازندگی دارد،  افتخار پایتختی کتاب در کشور که دست آوردی ساختاری و شگرف محسوب می شود، آغاز عملیات بهسازی بولوار خلیج فارس توسط شهرداری وبا مشارکت نیکوکاران که به رونق جمعیت شناور و اشتغال ثاثیر شایان می گذارد، فرایندی پیش برنده به حساب می آید وامید به آن که، افراد صاحب نظر با دورهمی، همگرایی و گفتمان درراستای تغییر وضعیت شهر وشهرستان با ظرفیت فرهنگی مردم همان طور که در ارتقای بخش نشان داده شد، هر چه بیشتر وباسرعت کمی و کیفی  حرکت رو به جلونماییم تا شهرستان اوز همگام با نقاط دیگر در مسیررشد وتوسعه فزاینده قرار گیرد.
مدیر مسئول پایگاه خبری و مجله پیام دانش اوز

| ۱۴/ ژانویه/ ۲۰۲۵ – ۳:۵۲ | نظرات: ۲۳ نظر۱,۶۳۰ بازدید

اوز در خطر است، بی‌تفاوت نباشیم
ابراهیم احمدی: بارها شنیدیم که از اوز به عنوان شهری فرهنگی در منطقه یاد شده است. اگر از این موضوع که برخی تعریف و تمجیدها برای خوشایند مردم و کاستن از مطالبه‌گری بیان‌شده بگذریم، فرهنگ مردم اوز که مجموعه ای از آداب و‌سنن، رسوم، رفتار، گفتار و کردار مردم را شامل می شود، توانسته جذابیت خاص خود را داشته باشد. نگارنده در سال ۶۲ که حق انتخاب محل خدمتم در شبکه بهداشت و درمان لارستان آن دوران را داشتم به واسطه وجهه غالب فرهنگی، اوز را انتخاب کردم.
مکررا شنیدیم که پتانسیل کشاورزی، صنعتی و یا حتی سرمایه‌گذاری و رونق اقتصادی در اوز نسبت به شهرستان‌های همجوار کمتر است اما از نظر آموزشی و فرهنگی، توانمندی دارد. با این دیدگاه دانشگاه‌های پیام نور، آزاد، مدرسه عالی احمدیه و دانشکده بهداشت با مشارکت موثر نیکوکاران راه‌اندازی و به بهره‌برداری رسید،گرچه کمتر شاهد تاثیرگذاری این دانشگاه‌ها در توسعه و ارتقای شهر و شهرستان در بعد فرهنگی و آموزشی بودیم.
علاوه بر سابقه طولانی مطبوعاتی و رسانه‌ای در شهرستان، اوز یکی از معدود شهرستان‌های استان است که دارای خانه مطبوعات و رسانه و دارای چندین رسانه مجوزدار چاپی و الکترونیک است، اما برخی رفتارهایی که بعضا در گروه‌های مختلف مجازی دیده می شود، حکایت از عدم تاثیرگذاری مطلوب رسانه‌ها حداقل در بعد رفتاری و تحمل یکدیگر است.
سالیان زیادی است که اوز در جشنواره پایتخت کتاب شرکت می کند و تا آستانه انتخاب به عنوان پایتخت کتاب ایران پیش رفته اما کمتر شاهد تحقق یکی از اهداف شرکت در این جشنواره که همانا «تاثیر گذاری کتاب بر رفتار» بوده، هستیم و مشاهده شده که بعضا نه تنها تحمل سخنان همدیگر را نداشته و بنا بر حذف یکدیگر داریم بلکه از زدن اتهام غیر مستند و توهین هم ابایی نداریم و با این رفتارها نمود و اعتبار شهر اوز در دید دیگران خدشه‌دار ساخته‌ایم. در این عرصه شاهد مداخلاتی توسط امام جمعه و سایر علمای محترم نیز بوده ایم اما متاسفانه همچنان در بر همان پاشنه می‌چرخد.
تردیدی نیست گردش آزاد اطلاعات و آزادی بیان و دیدگاه‌ها می‌تواند به پیشرفت هر جامعه چه خرد و چه کلان کمک کند اما اگر این موضوع بدون رعایت اصول گفت‌وگو باشد مشکلاتی به وجود خواهد آورد که اکنون آثار کوتاه‌مدت و میان‌مدت آن در اوز مشاهده می شود و اوز را تهدید می‌کند.
انتخاب فرماندار شهرستان اکنون یکی از موضوعات مطرح است که بی‌شک برای آینده اوز تاثیرگذار است اما سخنان و رفتارهای ما در فضای مجازی و حقیقی که حاکی از اختلاف و بعضا حذف یکدیگر به هر قیمت است، بر دیدگاه مسئولین استان برای انتخاب فرماندار تاثیرگذار خواهد بود و چه خوب بود که در این مورد که شرایط برای انتخاب فرماندار کارآمد مهیا شده به اجماع می‌رسیدیم و یک پیام را منتقل می‌کردیم.
اوز به عنوان شهری مشارکت‌پذیر مطرح بوده است و این مشارکت چه در بعد مشارکت نیکوکاران در عرصه‌های مختلف و چه مشارکت اجتماعی نمود داشته است. حفظ حرمت یکدیگر و پرهیز از بزرگ نمایی اختلافات از عوامل موثر در تقویت این مشارکت است اما وقتی واقعیت خلاف این موضوع را نشان می‌دهد مطمئنا بر میزان مشارکت مردمی به ویژه در زمانی که تعداد نیکوکاران رو به کاهش است تاثیر منفی می‌گذارد و شهر و شهرستان علاوه بر محروم شدن از دیدگاه‎ها و ایده‌های کارساز و کنار کشیدین نیروهای متفکر، در زمینه مشارکت خیرین به خصوص در شرایطی که بودجه‌های دولتی با محدویت شدید روبرو است، نیز با اختلال روبرو خواهد کرد.
انتخابات شوراها احتمالا در سال آینده برگزار خواهد شد. این انتخابات در صورتی می تواند مشارکتی و موفق تلقی شود که علاوه بر مشارکت شهروندان در انتخابات، دارای نامزدهای قوی و بابرنامه باشد. در شرایطی که بیشترین میزان مشارکت مردم شهر اوز در سال های اخیر در انتخابات حدود ۲۵ درصد بوده، به نظر نمی‌رسید با این جوی که بر شهر و فضای مجازی حاکم است نیروهای قوی عزمی برای نامزد شدن در انتخابات شورا داشته باشند و انتخابات پرشوری را در شهر اوز شاهد نخواهیم بود. با این پیش فرض اعضای شورای هفتم نیز درصد کمی از شهروندان را پشت سر خود داشته و باز ۴ سال آینده همه منتقد خواهیم‌شد، مگر این که فضا تغییر کند و زمینه برای نیروهای کارآمد فراهم‌شود.
شاید خوانندگان بپرسند که همه موارد بالا دردلی بود که همگان می دانند و چاره کار چیست؟
توجه عمیق و عملی به توسعه و‌ رفاه اجتماعی شهروندان به عنوان منافع عمومی شهر، ترجیح منافع عمومی بر منافع شخصی و جناحی، حفظ حرمت همدیگر با حفظ حق آزادی بیان و دیدگاه‌های مختلف، پرهیز از تفکر حذف یکدیگر، جلوگیری از موازی کاری، عدم اصرار بر دیده شدن به هر قیمتی و… راه‌کارهایی است که می‌تواند اوز را از نظر فرهنگی در مدار پیشرفت قرار دهد و منعاقب آن از عقب ماندگی بیشتر جلوگیری شود.
شاید بگوییم رعایت موارد فوق آسان نیست اما ما تجربه مشابه را داشته‌ایم و به موفقیت رسیدیم. مردم و فعالین فضای مجازی در بازه‌ای که اوز در آستانه ارتقا از بخش به شهرستان بود این شرایط را رعایت کردند و به نتیجه رسیدیم، اکنون نیز این امر امکان پذیر است اگر عزم آن را داشته باشیم و بتوانیم خود را کنترل کنیم.
عکس از عکاسی پرسپولیس