به گزارش فرارو به نقل از فورچن، سوزان اوبراین دیدگاه منحصر به فردی از روان انسان در لحظات پایانی زندگی دارد. او به عنوان یک پرستار ثبت‌نام‌شده، بیش از دو دهه پیش تصمیم گرفت به مراقبت‌های تسکینی روی بیاورد و از آن زمان در بیمارستان‌ها و خانه‌های تسکین به عنوان پرستار آنکولوژی و مربی مرگ فعالیت کرده است.

 او در طول این سال‌ها به هزاران نفر کمک کرده است تا در آخرین لحظات زندگی خود از لحاظ جسمی و عاطفی آماده شوند. او بر این باور است که پشیمانی‌های نهایی افراد در آستانه مرگ می‌تواند نکات مهمی به ما بیاموزد. او در کتاب اخیر خود، مرگ خوب، سعی کرده است واقعیت‌های مرگ و لزوم برنامه‌ریزی برای پایان زندگی را عادی‌سازی کند.

این کتاب همچنین حاوی نکات مهمی از تجربیات او و گفتگوهایش با بیمارانش است، بسیاری از آنها در لحظات پایانی خود «لحظات آگاهی معنوی» داشته‌اند که به گفته او می‌تواند درس‌های بزرگی برای همه ما داشته باشد. او توضیح می‌دهد که در طول سال‌ها، بیمارانی که در لحظات آخر زندگی خود بودند، اغلب در مورد مسائل مشابهی صحبت کرده‌اند: «در پایان زندگی، دیگر مهم نیست که شما چه کسی هستید یا چقدر پول دارید. هیچکدام از اینها مهم نیستند.

 همه چیز درباره این است که چه آموخته‌ایم، چه پشیمانی‌هایی داریم، چه کار‌هایی نکردیم و از انجام چه چیز‌هایی ترسیده‌ایم.» او به بررسی سه پشیمانی مهم بیمارانش در پایان زندگی پرداخته است که در طول این سال‌ها، تأثیر عمیقی بر نحوه زندگی خودش نیز داشته است.

۱) «من هدفم را زندگی نکردم.»

در پایان زندگی، بسیاری از افراد درباره کار‌هایی که همیشه می‌خواستند انجام دهند، اما به تعویق انداختند، پشیمان هستند. اوبراین می‌گوید: «ما همه برای یک هدف در اینجا هستیم و هرکدام از ما توانایی‌هایی داریم که وقتی از آنها استفاده نمی‌کنیم، یک پشیمانی بزرگی به دنبال خواهد داشت.» ناتوانی در امتحان کردن چیز‌های جدید و قدم گذاشتن به سمت ناشناخته‌ها، بخشی از ذهنیت فراوانی است که اوبراین به آن اشاره می‌کند.

زمانی که انسان‌ها به زمان خود به عنوان یک هدیه محدود نگاه کنند، کمتر از انجام کاری که ممکن است آنها را هیجان‌زده کند، می‌ترسند. اوبراین می‌گوید: «وقتی که درک کنید زمان شما محدود است، به جای ترسیدن از چیز‌هایی که می‌خواهید انجام دهید، به سمت آنها حرکت کنید.» به این معنی نیست که باید بحران وجودی پیدا کنید، بلکه باید هدفی که در ذهن دارید را شناسایی کرده و هر روز به سمت آن قدم بردارید.

۲) «من به خودم اجازه ندادم به طور کامل دوست داشته شوم و به دیگران عشق بی‌قید و شرط ندادم.»

بسیاری از افراد در پایان زندگی خود از اینکه به اندازه کافی آسیب‌پذیر نبوده‌اند تا خود را در آغوش عشق بگیرند و محبت را به دیگران هدیه دهند، پشیمان هستند. اوبراین می‌گوید: «آن‌ها اغلب می‌گویند که نتواسته‌اند به کسی، حتی خودشان، ببخشند.» او بر اهمیت دادن به خود و رها کردن گناه تأکید می‌کند.

به گفته او، وقتی بار عاطفی روی دوش خود داریم، به راحتی گیر می‌کنیم. وقتی نمی‌توانیم مسائل عاطفی یا مشکلات روابط خود را حل کنیم، می‌توانیم به خود آسیب بزنیم. او به بیماران خود توصیه می‌کند که هرگاه به مشکلاتی می‌پردازند که نمی‌توانند رها کنند، از خود بپرسند که آیا در لحظه بهترین کاری که می‌توانستند انجام دهند، با توجه به منابع و اطلاعاتی که داشتند، را انجام داده‌اند یا خیر. این تمرین به گفته او، به افراد کمک می‌کند تا با بخشش، به آرامش برسند.

۳) «من به حالا توجه نکردم.»

افرادی که در آستانه مرگ هستند، گاهی اوقات برای اولین بار به واقعیت نهایی زندگی خود پی می‌برند و از این لحظات بهره می‌برند. آنها به کوچکترین هدایای زندگی که اغلب نادیده گرفته می‌شوند، توجه می‌کنند.

اوبراین می‌گوید: «لحظات شادی و قدردانی در هر روز وجود دارد، از آواز پرندگان گرفته تا قدم زدن در پارک.» این توجه به لحظه حال و زندگی در زمان حال، می‌تواند به انسان‌ها کمک کند تا زندگی اصیل‌تری داشته باشند و از تجربیاتی که شادی‌آفرین هستند، بهره‌مند شوند. او از تجربیات خود می‌گوید و بیان می‌کند: «وقتی که شروع به کار در زمینه مرگ کردم، زندگی‌ام تغییر کرد. ذهن ما می‌تواند ما را در یک زندان نگه دارد، اگر اجازه بدهیم.»

پشیمانی‌های افراد در آستانه مرگ نه تنها درس‌هایی برای زندگی دارند، بلکه به ما یادآوری می‌کنند که باید زندگی خود را با هدف، عشق و توجه به لحظات حال پیش ببریم. اوبراین به این نکته اشاره می‌کند که زندگی فقط درباره دانستن نیست، بلکه درک خود و دیگران و همچنین داشتن شجاعت برای تغییر و رشد است. این درس‌ها می‌توانند راهنمایی برای زندگی بهتری در زمان حال و در آینده باشند.ش