ماهزاد: به قلم نویسنده ومترجم لارستان

ماهزاد: به قلم نویسنده ومترجم لارستان

نیره محمودی راد*:

ماهزاد

خانه اش روبروی رودخانه فصلیِ وسط محله بود.
یک خانه ی کوچک خشتی با درهای آهنی آبی رنگ که دو شاه نشین دو سوی در ساخته شده بود. از کوچه می شد شاخه های سبز و تنومند درخت انجیر باغچه اش را دید که روی دیوار کاهگلی سایه انداخته بود.
ننه ماهزاد آبادی محله و شناس اهالی بود. از همان دوران جوانی خیاطی می کرد، از زمانی که ما کودکانی پنج یا شش ساله بودیم. صورت زن ها و عروس های محله را هم بند می انداخت. محرم اسرار مشتری هایش بود وشریک شش دانگ غم و شادی هایشان . هر بار مادر می خواست لباسی بدوزد و چرخ خیاطی اش بنای ناسازگاری می گذاشت به سراغ ننه ماهزاد می رفت. حتی زمانی که صورت ننه پس از ماه ها سرخ و سفیدتر می شد و پوست صورتش روشن و شفاف به چشم می آمد معلوم می شد آن روز را مشتری ماهزاد بوده است.
رودخانه فصلی محله در تصرف بازی های کودکانه ی ما بود. پرسه ها و بازی های دسته جمعی کودکان محله ی نو در آن استادیوم گَل و گشاد ، زیر درختان گِز و درون رودخانه فصلی که از علف های خودرو پر بود فصل و زمان نمی شناخت.
پَسین های تابستان که هوا رو به خنکی می رفت ننه ماهزاد در حیاط خانه را چهار طاق باز می گذاشت، جلوی خانه را آب پاشی می کرد ، قلیانش را چاق و دالان باریک خانه را فرش می کرد .سر و کله ی زن های همسایه یکی یکی پیدا می شد و آن دالان تنگ پر می شد از زن ها و دخترها با چادرهای رنگی گلدار که مشتاق شنیدن خبرهای داغ روزانه بودند. کوچه از بوی قلیان پر می شد و گپ و گفت ها تا غروب آفتاب برقرار بود. با شنیدن آوای اذان حاج عباس از پشت بام مسجد محل هر کدام به سوی خانه هایشان پر می کشیدند.
چِل پَسین های تابستانه که شروع می شد رودخانه فصلی محله از آب باران پر می شد. طغیان آب تماشایی بود و همه ی اهالی را از خانه ها بیرون می کشاند. سیلاب گل آلود، غرش کنان رودخانه را طی می کرد و خود را به دشت پر از گِز و کُنار اطراف محله ی نو می رساند و برکه ها را لبریز می کرد. خانه ی ننه ماهزاد هم شلوغ تر از هر روز می شد.
ننه ماهزاد سرو زبان دار بود و چالاک. چراغ محله بود و سنگ صبور اهالی. کمتر همسایه ای پیدا می شد که از رفتارش گله مند باشد.
بچه هایش را سرو سامان داده بود. خودش مانده بود و شوهرش حاج سلمان که قصاب محله بود. اهالی محله ی نو، وعده ی گوشت ناهار یا شام شان را روزانه از حاج سلمان می خریدند و هر روز گوشت تازه و آماده ی پخت داشتند.
حاج سلمان که فوت شد ننه ماهزاد تنها شد. آرام آرام نشانه های میانسالی بر قامتش نمایان شد، چهره اش زیر خطوط ریز و درشت چروکیده بود ، ولی هنوز همان خیاط و بندانداز و آبادی محله بود.
بچه های کوچه و محله هوایش را داشتند. زن های همسایه تنهایش نمی گذاشتند و مشتری همیشگی اش بودند. باز هم هر پَسین خانه را فرش و در حیاط را باز می کرد . چرخ خیاطی اش را در همان دالان تنگ نیمه تاریک می گذاشت و خیاطی می کرد. زن ها و دخترهای محله هم دور و برش را پر می کردند.
حالا دیگر عمر زیادی از خانه های گلی و خشتی محله می گذشت. اهالی محل هم مانند همان خانه ها از فراز جوانی و نشاط رو به سوی پیری و فرسودگی نهاده بودند.
حتی چِل پسین های تابستانه هم رنگ و بوی گذشته را نداشت. ابرها کم لطف شده بودند. آسمان عبوس شده بود و دیگر خبری از باران های سیلابی نبود. روزها کشدارتر شده بود و هرم هوا از تابش سوزناک خورشید بیداد می کرد. خانه های بزرگ آجری جای خانه های خشت و گلی را گرفت و کوچه های تنگ و خاکی کم کم ناپدید شدند.
هر پسین ننه ماهزاد در همان دالان خانه تا غروب آفتاب چشم هایش را به انتهای کوچه می دوخت و به قلیانش پک می زد شاید یکی از همسایه ها سراغی از او بگیرد.
گاه همسایه ای با کاسه ای آش یا ظرفی غذا به دیدنش می رفت و کمی از کارهای خانه اش را انجام می داد.
کودکان بزرگ شده بودند و کوچه از هیجان بازی هایشان خالی بود. رودخانه ی فصلی خشک شد ، محله از سکوت پر شد ولی هنوز چشمان به گود نشسته ی ننه ماهزاد میان قاب چهره ی تکیده و رنگ پریده اش مانند دو شمع نیم سوز به سوی آن کوچه ی خلوت دوخته شده بود.

*: نویسنده . مترجم از لارستان