مردم ومسئولان شهرستان اوز، بیمارستان را دریابید و دلخوش به قول و قرارها نمانیم و گرنه، شاید به دوسرباخت برسیم

مردم ومسئولان شهرستان اوز، بیمارستان را دریابید و دلخوش به قول و قرارها نمانیم و گرنه، شاید به دوسرباخت برسیم

عبدالعزیز خضری*: روگذشته  محمدحسین(فردین) دانیالی رییس شورای اسلامی که  علاقمند است همسایگان از جمله شهرستان اوزهمگام با شهرستان خنج توسعه پیدا کنند، خبری از اقدامات رییس بیمارستان خنج فرستاد،  که نشان از فعالیت های این متخصص دلسوزداشت که علاوه بر بیمارستان فعلی در راستای گرفتن مجوز برای بیمارستانی نوو فوق تخصصی  و آموزشی برای این شهرستان می داد.

دکتر علی صفری در گفتگوی خود با رسانه صدا و سیمای فارس از نیکوکاران تقاضا کرده بود اینک شرایط برای قطبی شدن واحد بزرگ درمانی و آموزشی فراهم است و چنان چه اراده شود، منابع لازم یعنی کمک های مالی بخوبی فراهم شود ساخت سریع بیمارستان ، دور از دسترس نیست.

و اما اوزاز سال ۱۳۵۳ صاحب بیمارستان بوده است که از همان روز افتتاح با وجود ساختاری با کارکرد عمومی، اما خدمات گسترده  چه بسا تخصصی نیزارایه می داد که برخوردار ازچنین ظرفیت بالا،  سبب شد با تلاش افراد مرتبط با اهدای دومیلیون تومانی نیکوکاران ساکن دبی وتخصیص ده میلیون تومان (هردلار برابر۶۸ریال بود)  از سوی جمعیت هلال احمر (شیروخورشید سرخ وقت) مجوز بیمارستان تخصصی در سال ۱۳۵۶ صادر شود، اما وقوع انقلاب اسلامی این طرح را متوقف ولی باز افراد مرتبط دلسرد نشدند و با تشکیل هیئت امنا و کمک اولیه نیکوکاران در دبی ( حدودپنج میلیون تومان برابر دلاری ۱۵ تومان) و افزایش زمین  وورود عبدالحمید امیدوار، عملیات بیمارستان  آغاز شد و در سال ۱۳۷۵با حضور وزیر وقت بهداشت و درمان به بهره برداری رسید.

خدا قوت به گردانندگان مردمی ازخیراندیشان، مسئولان، بانی، هیئت امنا، کارکنان دلسوز و بیشتر فداکار آن زمان  همه توان خود را برای تبدیل ساختمانی خالی از تجهیزات  ونیازمند کارهای عمرانی تکمیلی و امکانات رفاهی به بیمارستانی بسیار کارآمد، به کار بستند و خوشبختانه آمدن چند پزشک متخصص بومی ثابت در اوز که سال ها ماندگار شدند و اینک دکتر عبدالله دانش متخصص کلیه و مجاری ادرار، یادگار آن موقع، همچنان در این بیمارستان مانده و خدمت می کند به اتفاق کارکنان بومی و غیر بومی  و متعاقبآ امدن شیخ عبدالقادر فقیهی به اوز وپشتیبانی ایشان و رفت و آمدهای مرتب جمعی از اعضای هیئت امنا که کارکنان نقش محوری را درسفرها و تعامل با نیکوکاران دبی  ودوبار قطرداشتند، بیمارستان عبدالحمید امیدوار اوز آن شد که مطمینآ دوستداران زیادی درجریان عملکردش هستنند.

قصد نویسنده بازگویی گذشته بیمارستان نیست بلکه می خواهد بنویسد، دلخوش به قول و قرار نمانیم واگر قولی گرفیتیم که کد فعالیت مشترک دو بیمارستان خیر ساز یوسف راه پیما و عبدالحمید امیدوار داده می شود،ضرورت دارد پیگر بود، این گزینه را چه کسی و یا کسانی بایستی برای تحققش دنبال کنند؟. رییس دانشکده علوم پزشکی و خدمات بهداشتی و درمانی لارستان، رییس شبکه بهداشت ودرمان شهرستان و یا رییس بیمارستان امیدوار اوز؟

شک ندارم دکتر محمد هادی ایمانیه استاندار که نگارنده خوبی های زیادی از ایشان به خاطر دارد وبا تغییر دولت شاید دراین  سمت نباشند و همه می دانیم وزیر بهداشت و درمان و آموزش پزشکی که عوض شد و کمک دکتر ناصر هنر مشاور استاندار در امور اهل سنت با احساس عمیق و تعلق خاطر می خواهند فرایند کد مشترک اجرایی شود، با این حال نمی توان به قول و قرار ها، اگر به صورت مصوبه و از سوی راس تصمیم گیرنده واراده جدی پیگری در محل نباشد، امید بست.

روی سخنم در گام اول با یوسف راه پیما ست و اولین اوزی است که مبلغ کلان و قابل توجهی در راستای خدمت به زادگاه و مردم،  خیر می کنند و لی به عنوان کسی که از ساختار بیمارستان شناخت دارد، براین باور است پیش از هرچیز سرعت عمل در ساخت و ساز وهمزمان ایجاد مراکز رفاهی به ویژه منازل مسکونی مورد اهمیت  است.

فرضآ این ساختمان راه پیما یک سال دیگر آماده بهره برداری شود، روی چه میزان از تجهیزات پزشکی گران قیمت امروز می شود حساب باز کرد تا در دسترس کادر پزشکی و پیراپزشکی باشد.

در این نوشتار نمی شود به همه جزییات اشاره کرد و این نه از عهده ودانش نویسنده متن که دانش آموخته مدیریتی بیمارستان (امداد، خاتم الانبیا(ص) و امیدواراست) و نه حتی یک یا دو پزشک متخصص با تجربه است و نه در حوصله مطلب است.

و این دوران، سال ۱۳۷۵ هم نیست که همه دست دردست با یک هدف مشترک برای تعالی، کوشش داشته باشند وکارکنان غیر بومی در هر اتاق غیر استانداردی  که نمی شد نام خوابگاه برآن نهاد، ساکن شوند، آن زمان این زمینه فراهم بود که حتی تجهیزات پزشکی را بادلار ۷ تومان، ۲۰ تومان و یا ۱۵۰ تومان به غیر از تجهیزاتی که وزارت بهداشت و دانشگاه علوم پزشکی استان به رایگان تخصیص می داد، بتوان خرید در سال ۱۳۷۶ تجهیزات ارتوپدی ساخت ملل پیشرفته با کمتراز ۲۰ میلیون تومان تهیه شد.

اما سخن در گام دوم با مردم، مسئولان شهر ستان و شهر اوز است که بدون ملاحظه حرف هایشان را بزنند واز این پندار دوری کنند که ازگذشته باید گذر کرد وبه بهانه حفظ حرمت، انجام اقدامات لازم را به امروز و فردا موکول نمود.

 دلیلی ندارد، مصالح عموم را فدای بعضی مصلحت اندیشی ها نمود تادر گذر زمان واقعیت ها، فراموش و با نادیده انگاری منافع ملی، روند توسعه شهرستان را کند سازیم.

رییس بیمارستان خنج در گفتگوی چشم اندازی خود به درستی بیان کرده است: (انتظار ما این است که با همکاری خیرین -که تاکنون در همه جا و به هر مناسبتی یار و همراه امر بهداشت و درمان بوده اند- شاهد کلنگ زنی و آغاز به کار این پروژه عظیم در کمترین بازه زمانی باشیم). در کمترین بازه زمانی یعنی هدر ندادن فرصت.

برای پیشبرد اموربهداشت و درمان شهرستان اوزو دو بیمارستان با وضعیتی مبهم، بایستی بیش از همه، روسای شبکه بهداشت و درمان شهرستان  وبیمارستان امیدوارکه مسئولان حقوقی هستند، بیایند پای کار. امور درمان نیازمند پیگیری بی وقفه در لار، شیراز و تهران توسط اشخاص حقوقی مربوطه است.

نشست ها در اوز و یاامید به این تصور، باید مثل، شبکه بهداشت و درمان شهرستان خنج از، دانشکده علوم پزشکی و خدمات بهداشتی و درمانی لارستان جدا وبه شیراز بپیوندیم، به نوعی خیال پردازی است، گیرم این امر صورت گرفت آن وقت همه چیز خود به خود حل می شود؟ با کدام مدیران اجرایی کارآمد؟.

چشم انداز بیمارستان شهرهای همسایه (گراش و خنج) نشان از آن دارد که برای قطبی شدن ویا دست یابی به آن در عمل کارکرده اند و کار می کنند و اگر نخواهیم از پوسته تعارفات بیرون بیاییم، خدای نخواسته چه بسا به گزینه دوسر باخت وبرای داشتن واحد فوق تخصصی و آموزشی که دو، دهه قبل، بخش اوز، دارنده دومین موسئسه درمانی مطرح جنوب فارس وبزرگترین افتخار بخش اوز فراتراز استان خودی در بخش هایی از استان های هرمزگان وبوشهرنیز محسوب می شد، برسیم .

*: مدیر مسئول پایگاه خبری و مجله پیام دانش اوز