عاشقشی یا دوستش داری به قلم روانشناس بالینی از شیراز

عاشقشی یا دوستش داری به قلم روانشناس بالینی از شیراز

عاشقشی یا دوستش داری؟!

مهناز جعفری*: پسری که عاشق دختری شده و تب کرده، «عشق» را دارد ولی هنوز به طور کامل «معشوق» را ندارد. زمانی که تلاش می کند و به هر قیمتی شده، آن دختر را برای خویشتن تصاحب می کند، «معشوق» را دارد و «عشق» را از دست نمی دهد. چون دیگر حالات عاشق بودن را از دست می دهد. دیگر برایش تب نمی کند!
خاصیت عشق، نرسیدن است و به محض رسیدن، عشق رخت برمی بندد!
عشق یک خاصیت دیگر هم دارد و آن «ابهام» است. وقتی هنوز به معشوق نرسیده است، در مورد او ناشناخته های زیادی دارد و همین عامل جذابیت است، به محض اینکه به معشوق می رسد و همه چیزش برایش روشن می شود، جذابیتش کم می شود.
خیلی ها بعد از ازدواج افسرده می شوند چون دیگر عشقی نمانده است!
پس چاره چیست؟
چاره فقط یک چیز است، تبدیل «عشق» به «دوست داشتن»!
باید عاشق و معشوق فاز دیگری از حقایق زندگی را کلید بزنند و آن فاز «تلاش برای دوست داشتن یکدیگر» است.
باید همدیگر را با تمام عیوب و کاستی ها بپذیرند و قبول کنند.
دقیقا مثل مادری که از فرزند جوان خود ده ها عیب و نقص می بیند ولی همچنان او را دوست دارد. او عاشق فرزندش نیست، بلکه فقط او را دوست دارد.
در عشق وقتی معشوق می رود، عاشق خودش را از دست رفته می پندارد ولی در دوست داشتن، عاشق بیمی ندارد که از معشوق جدا شود.
در عشق، این پسر، دختر را برای خودش می خواهد، اما در دوست داشتن، آن دختر را برای خودش می خواهد.
روانشناس ها می گویند عشق وابستگی می آورد و دوست داشتن دلبستگی! وابستگی در یک نگاه صورت می گیرد ولی دلبستگی به زمان نیاز دارد چون لحظه ای نیست بلکه فرایند است و این فرایند نیاز به زحمت دارد!
خلاصه آنکه شاید دوست داشتن به شیرینی عشق نباشد ولی پایدارتر است.

*:روانشناس بالینی