از ستایش افراطی بپرهیزیم

فریدون نامی، دانش آموخته دانشگاه آزاد اسلامی مرکز اوز:

قدردانی و سپاسگزاری از دیگران از عادات پسندیده در زندگی روزمره و کار است که باعث ایجاد حس خوب و مثبت می‌شود. البته قدردانی از زحمات دیگران باعث ایجاد انگیزه در آنان می‌شود اما…

اما چندی است که متون پرحجم تقدیر و تشکر از مردم و مسئولان، در گروه‌های مجازی تبدیل به یک فرهنگ نامتعارف در شهر شده است به‌گونه‌ای که این بزرگ‌نمایی از اشخاص می‌تواند در اندک زمانی لطمات جبران‌ناپذیری را به وجود آوَرد. هرچند که تعریف و تمجیدهای افراطی از سوی یک شخص در ابتدا خود آن شخص متملق را از درجه اعتبار ساقط می‌سازد ولی لازم است در این زمینه تدابیری اندیشیده شود تا ضمن این‌که فرهنگ شهر از بلایای تملق‌گویی مصون بماند این تعاریف بیش ‌از حد و حصر باعث بالا رفتن انتظارات مسئولان نگردد.

آیا تمجید بیش ‌از اندازه وقتی‌که وظیفه هر فرد مسئولی است که وظایف خود را در پستی که دارد به انجام رساند باعث نمی‌شود که انجام‌وظیفه را نوعی منت‌گذاری برای مردم تلقی کند!؟

گاهی مشکلات بسیار معمول مانند شکستگی لوله آب، مسائل مربوط به برق و غیره که طبق روال معمول و با همت مسئولان مربوطه و برحسب انجام‌وظیفه رسیدگی و ترمیم می‌شود در گزارش‌های واتس‌اپی آن‌چنان غلیظ بزرگ‌نمایی می‌شود که گویی پدیده‌ی محیرالعقولی به وقوع پیوسته است.

هرچند که مسلماً مسئولان نیز به این‌همه تقدیر و تشکر اعتقاد ندارند ولی ستایش و تمجید افراطی که چندی است باب شده آفاتی را به دنبال دارد که یکی از آن‌ها به وجود آمدن تکبر، خودپسندی و خودبزرگ‌بینی کاذب در اشخاصی است که در جایگاهی قرار دارند که باید خدمت به مردم دغدغه اول زندگی‌شان باشد؛ و بعضاً زمانی که مردم از آنان درخواست معقولی دارند آن‌ها را جزو وظایف کاری خود ندانسته و این‌گونه برداشت می‌کنند که تقاضای فرد درخواست‌کننده فراتر از انتظار است.

باید در نظر داشت که این کار نه‌تنها ارزش اخلاقی نداشته بلکه عادت ناپسندی است که مستوجب نکوهش است.

کاش مروج فضایل اخلاقی باشیم و این را دریابیم که هر چه از حد بود کج بود …