امیر رضا رضایی: خیالزدگی، کلامی ناب، از زبان استادی گرانقدر و حاشیه ای کوتاه برآن..

امیر رضا رضایی: خیالزدگی، کلامی ناب، از زبان استادی گرانقدر و حاشیه ای کوتاه برآن..

(*خیالزدگی*)….
کلامی ناب، از زبان استادی گرانقدر و حاشیه ای کوتاه برآن..

✍️گزارشگر: امیررضارضایی( خبرنگار مردمی و رسانه شهرستان اوز)…

، با هر موضوع، که از بالای منبر و در بیانات وسخنانش خارج می شود و یا در هر مکان و جلسه ای در زیر منبر، که فرصتی یابد تا نقب و نبش قبری بر معضلات خفته در زیرپوست اجتماع و جامعه بزند، این گوهر های کلامی و اشارات اصلاحی است که با شور و حرارتی از جان و زبان فرو می ریزد‌‌، تا شاید بکار آید و چراغ ره مصلحان دغدغه مند جامعه شود.

سخنانی چه از جنس دردهای جگرسوز و نواهای سوزنده از درون جامعه ای بشدت آسیب پذیر، حساس و متشنج امروزی، که گویا فرسنگ ها از یک آرامش روحی و جانی و حتی برای یک زندگی معمولی نیز، به دور گشته اند و چه گاهی نیز، از جنس تیر و تیغ و دشنه که با فربادش فرو می ریزد و می شکافد و میخکوب می کند، نه به قصد کشتن و مرگ، بلکه به قصد بیدار شدنمان، که یا کلامش و فریادش، اثر کند، قبل از اینکه زمانه و روزگار، ادب کند، یا اسب خیالهای سرکش آدمیان خیالزده و گروههای خیال بافیده و همه چیز خواه، همچنان بتازند و سرکشی کنند و جوامعی را به زیر گردو خاک مخرب خویش، فرو برده و به ویرانی اخلاقی بکشانند…

موضوع( خیالزدگی)، عنوان یکی از سخنرانی های استاد و بزرگ این دیار بود که چندی پیش، در چندین شب و روز از این روزگار، ذهنم را درگیر این موضوع از سخنان استاد کرد…

سخنانی که شیخ گرانقدر و گرانمایه این سامان، آن را به روشنی بازگشود، تا شاید شنوندگانش به بازفهمی عمیقتر برسند..
آنجا که شیخ گفت:
(دو آفت بزرگ یعنی کبر و غرور، نتیجه خیالزدگی است..یعنی من فکر کنم که از شما بهترم، و آنچه من بگویم و انجام دهم، حق است و آنچه تو کردی، باطل است..
آنچه من کردم، جهاد است و آنچه تو کردی، ضدیت با خدا و رسول خداست…
این تفکر و خیال، می شود خیالزدگی، که همراه می شود با کبر و خودخواهی..
اما این خیالزدگی ریشه در چه چیزی دارد؟ به تعبیر قرآن کریم، ریشه در حب مال و جاه دارد،
خیالزده، زر می اندوزد و دیگران را متهم می کند..تا اعلام کند که من هستم و من چنانم و چنان…و خدا نکند که انسان گرفتار مال و حب و جاه و پست و مقام و نام و نشان شود).

سخنان ناب و گوهرنشان استاد شیخ محمدصالح انصاری را، اگر بخواهیم به عصر کنونی و عصر ارتباطات گسترده فضای مجازی، تعمیم داده، تا قابل لمسی عمیقتر از بیانات ایشان شود، شاید عمق فاجعه اخلاقی و دریدگی پرده های ادب و معرفتی به سبب همین حباب خیالزدگی را، بهتر بتوان درک و فهم نمود.

آنجا که خیالزدگی و خودمحوری برخی خیال زدگان گروههای اجتماعی مجازی و یا حقیقی، یا متولیان مردمی خیالزده، چنان نگاهی تک محوری بخود می گیرند که حتی نقد محترمانه را نیز، برنمی تابند…

آنگاه که گوهر حرمت و احترام و کرامت انسانی را، قربانی نام و نشان گروههای مجازی خود کرده و فضای نقد و گلایه های محترمانه را چنان با مرزبندی های خودی و غیرخودی کردن، مه آلود و غبار آلود می کنند که می توان صفت جاه و برتریت و‌خودخواهی و خودمحوری را، به عینیت از این گروههای مجازی دید، لمس کرد و به یاد کلام و موضوع استاد یعنی آن (خیالزدگی) افتاد..

خیالزدگی گروههای اجتماعی که حتی در پوشش وحدت و دوستی و همدلی در بین احاد مردم یک جامعه کوچک، در صبحگاهان فریاد همدلی سر می دهند و در شامگاهان، همگان از جنس غیرخود را، به تیغ تیز شمشیر و دشنه تخریب و تکذیب و فتنه انگیزی و شکاف در بین گروهها می سپارند…

استاد، پس راه درمان این پرده دریدن ها چیست؟
مگر نه اینست که برای شکوفایی یک جامعه، به حضور همه سلیقه ها و‌تشکل ها و گروهها و افکار متنوع از جنس سازنده و خیرخواه، نیازمند است؟…پس می توان گفت که یکی از راههای درمان خیالزدگی، قبول و باورپذیری وجودی همه گروههای فعال و اندیشه های مبتنی بر رشد یک جامعه است، تا آن (خیالزدگی)، کم کم به حاشیه رود و تهیدست از تخریب و خودستانی و خودکامگی و خودمحوری شود…
راستی استاد،
آیا بحران خیالزدگی و اثرات مخرب آن، در مسئولین و یا گروههای دینی و‌حتی در عالمان دینی هم ، رسوخ و نمود و نفوذ می کند؟ آنچه خود از کتاب آسمانی قرآن کریم که به روشنی ، معلوم و‌عیان است دریافتم و از حکایات و احوالات قوم بنی اسرائیل، با آنهمه خیالزدگی های تاریخی این قوم، در آن یافت می شود، به یقین باید گفت که رسوخ می کند و از این آفت های خیالزدگی، هیچ شخص و گروهی و از هیچ طبقه ای از اجتماع، در امنیت و امان همیشگی نیستند، ولی وای به حال جوامعی که بزرگانش، مسئولانش و متولیان مردمی جامعه و صاحبانش، دچار آنچنان حباب خیالزدگی شوند که نخواهند و نگذارند که گوش شنوای نقد رعیت و عامه مردم و‌دلسوزان و اندیشمندان بی حزب و گروه شوند و توان تاب آوری بر نقد خویش را نداشته و با ابزار مال و جاه و‌مقام و‌ نام و‌ نشان خویش، تبدیل به خیال زدگان بی قید و شرطی شوند که فقط خود را و گروه خود را و حزب و تشکیلات خود را، صاحب حق همیشگی بدانند…

قدر حیات و موجودیت غنی و ارزش کلام های ارزشمند و راهگشای پدروار استاد و بزرگ این شهر، برای رسیدن به اصلاح جامعه پرتنش امروز خویش و در مسیر عبور از بحران ها و آسیب های اجتماعی کنونی را بدانیم، آنگاه که هست…

والسلام