ایتالیا – کره جنوبی ۲۰۰۲: بازخوانی آن قضاوت سیاه

وقتی سنگال دروازه فرانسه، قهرمان جهان و اروپا را در کمتر از سی دقیقه در بازی افتتاحیه جام جهانی ۲۰۰۲ گشود دریافتیم با جام متفاوتی روبرو هستیم. نبردهای گروهی لبالب از بازی های پرتب و تاب بودند. ایالات متحده در نخستین بازی اش ۲-۳ پرتغال را شکست داد، ایتالیا ۱-۲ برابر کرواسی زانو زد و انگلیس با ضربه پنالتی دیوید بکام آرژانتین را شکست داد. دیدارهای گروهی که تمام شدند فرانسه پرستاره حذف شده بود، با کسب فقط یک امتیاز و بدون حتی یک گل زده، همین طور آرژانتین و پرتغال. میان همه آن بالا و پایین رفتن ها پیروزی دو میزبان آسیایی برابر دو حریف اروپایی جلب نظر می کرد. ژاپن با یک گل روسیه را شکست داد و کره جنوبی هم با یک گل پرتغال را.

شگفتی ها در مرحله یک هشتم ادامه پیدا کردند. سنگال به صعودش ادامه داد و سوئد را ۱-۲ از سر راه برداشت و آمریکا ۰-۲ مکزیک را پشت سر گذاشت. ترکیه با یک گل ژاپن را مغلوب کرد تا یکی از دو میزبان حذف شود، ولی دیدار کره جنوبی – ایتالیا فصل جدید بر تاریخ جام ها جهانی افزود، فصلی سیاه.

قرعه کره جنوبی – ایتالیا یادآور قرعه کره شمالی- ایتالیا – جام ۱۹۶۶ بود. همان جایی که کره ای های بی نام و نشان آمده از دل اردوی کمونیست ها، ایتالیا را در آخرین دیدار مرحله گروهی شکست دادند که مترادف با حذف ایتالیا بود که لاجوردی پوش ها آن را هنور خفت بارترین شکست تاریخ فوتبال شان می خوانند. در چنان قابی طرفداران کره جنوبی روی سکوها با بالا بردن کاغذ های رنگی سپید و سرخ ترکیب ” Again 66  /  دوباره جام ۶۶ ” را شکل دادند و کابوس سی و شش سال پیش را به رخ کشیدند.

با این وصف فاصله ایتالیا و کره جنوبی زمین تا آسمان به نظر می رسید. ایتالیا که دو سال پیش فقط یک دقیقه با قهرمانی یورو فاصله داشت با جووانی تراپاتونی بزرگ با بود. جی جی بوفون گران ترین سنگربان تاریخ از دروازه دفاع می کرد، پائولو مالدینی، فابیو کاناوارو و آلساندرو نستا دیوار دفاعی را تشکیل می دادند، فرانچسکو توتی و پیپ اینزاگی در اوج قرار داشتند و آلساندرو دل پیرو همه را به وجد می آورد. در سوی دیگر کره ای ها ترکیبی از بازیکنان گمنام بودند که گاس هیدینگ آنها را سامان بخشیده و به آنها لقب “سگ های جوان” داده بود. سگ های جوان همه را مات می کردند، همین طور داور دیدار، بایرون موره نو اکوادوری.

چالش ایتالیا پیش از آغاز بازی آغاز شد. با مصدومیت نستا و محرومیت کاناوارو، ولی ستاره های ایتالیای پرشمارتر از آن بودند که دلشوره اردوی شان را فرا بگیرد. با این وصف وقتی موره نو در در همان دقایق آغازین – دقیقه ۸ – ضربه پنالتی را تقدیم کره کرد شاخک ها کمی تیز شدند. بوفون ضربه پنالتی را دفع کرد و کریستین ویری در دقیقه ۱۸ دروازه کره را با ضربه سر گشود. ولی گل تساوی بخش کی هیون دو دقیقه به پایان سرنوشت را به وقت اضافی کشاند. جایی که سوت های موره نو لحظه به لحظه جدل آورتر شدند. او گل دامیانو تومازی که گل طلایی بشمار می رفت و مترادف با پایان بازی بود را مردود اعلام کرد و سپس توتی را که با سونگ چونگ گوگ کورس گذاشته و به زمین غلتیده بود داور با نشان دادن دومین کارت زرد اخراج کرد… وقتی آن یونگ هوان – که طعنه آمیزانه بازیکن پروجا بود – سه دقیقه به پایان وقت اضافی با ضربه سر بر فراز سر مالدینی دروازه بوفون را گشود ایتالیا حذف شد. سوت پایان را که کشیدند کابوس “کره” گریبان ایتالیا را چسبیده بود، تلخ و سیاه و آمیخته به خشم.

تراپاتونی بلافاصله فیفا را به حمایت از کره متهم کرد و توتی همه چیز را رسوایی بزرگ خواند. فرانکو فراتینی وزیر کشور ایتالیا قضاوت داور را بیشرمانه خواند و کوریرو دلو اسپورت به تیتر “دزدها” پناه برد و نوشت “هیچ تیمی در تاریخ جام جهانی مثل ایتالیا ۲۰۰۲ با بی عدالتی محض روبرو نشده”. حتی سپ بلاتر رئیس فیفا هم پرچم بالا بردن های داور کنار را مصیبت بار خواند. ولی کره ها جشن شادی برپا ساختند. رفتند تا اسپانیا را که کاسیاس، هیرو، هلگرا و مرونتس را در اختیار داشت در مرحله بعد از سر راه بردارند، این بار طی ضربه های پنالتی. رفتند تا در رتبه چهارم جهان بنشینند.

حکایت موره نو داور اکوادوری ادامه پیدا می کرد. او دو ماه پس از جام جهانی برای مدتی از حضور در میادین محروم می شد و سال بعد دوباره با محرومیت دیگری را سپری می کرد. او بعدها، هشت سال پس از قضاوت دیدار ایتالیا – کره جنوبی در پاییز ۲۰۱۰ در فرودگاه جی اف کی نیویورک به دلیل حمل شش کیلو مواد مخدر دستگیر و روانه شد تا داغ دل ایتالیایی ها تازه شود، این بار آمیخته به نفس عمیقی از ته دل.