نویسنده و تحلیل گر مسائل اجتماعی: بازتابی از سالیانی که در نقش ولی دانش آموز گذشت

نوشاده نوشادی*: از دنیای افکارم بیرون آمدم. آخر نوبت من شده بود و این پدر سی دی اش را گرفته بود تا برود و مسیر طولانی را طی کند که تا یکی دو سال دیگر تنها بازتابی از آن در ذهنم باقی خواهد ماند.

آخرین ماه هایی است که به عنوان مادر دانش آموز و یکی از اولیا بیشترین مشغله ذهنی ام پرداختن به فراز و نشیب های این دوران چندین ساله است.

وقتی برای پرینت گرفتن برگه ای برای فرزندم که سال آخر دبیرستان است منتظر بودم، یکی از اولیا دانش آموز ابتدایی قبل از من درخواست رایت یک سی دی کرده و خیلی گله مند بود از خیلی چیزها از جمله گران تمام شدن طرح های عملی که از دانش آموزان خواسته می شود.

راننده تاکسی ای هم دقیقا همین مشکل را داشت و می گفت مگر درآمد من چقدر است که بتوانم از عهده این مخارج بر بیایم؟

اما من به این فکر می کردم که وداع با این دوران نزدیک شده و قرار است آن چه از فراز و نشیب های مرتبط با این زمان داشتم جایش را به چیزهای دیگر بدهد و تمام آن چه سالیان طولانی دغدغه مان بوده و جزئی از زندگیمان تنها در کتاب خاطرات ذهنمان مکتوب می ماند که گه گاهی با دیدن دانش آموزانی با لباس یک دست بازتابی سو سو گونه می زند و خاموش می شود.

اما حکایت همچنان برای والدین دیگر باقی است.

آیا این همه تجربه را به ناگاه باید کنار گذاشت.

حال که دیگر خودمان فرزندی در مدارس نداریم این همه احساس و هیجان و دغدغه به ناگاه فروکش می کند و مشکلات اولیا را رنگ باخته می بینیم.

کاش هر سال پس از اینکه دانش آموزان فارغ التحصیل می شدند از اولیای این دانش آموزان خواسته می شد تمام تجربیات خود را در قالب یک مقاله تحویل مدرسه دهند.

مطمئن هستم دریایی از اتفاقات تلخ و شیرین که در مواقعی منجر به شکست و یا کسب موفقیت در زمینه های مختلف شده را در ذهن خود جای داده اند که واقعا حیف است به مرور زمان در پس رویداد های دیگر زندگیشان گم و به فراموشی سپرده شود.

مطمئن هستم انواع و اقسام راهکارها و پیشنهادها برای آسان و برداشته شدن بسیاری از موانع در اذهان این اولیا نقش بسته است.

اما هیچ وقت این اقدام عملی نشده که مثلا وقتی والدین کلاس اولی ها دارند اولین روز مدرسه را جشن می گیرندوالدینی که فارغ‌التحصیلی فرزندانشان را جشن می گیرند را دعوت کنند تا خرواری از تجربه ارزشمندشان را در اختیار آنان قرار دهند.

دقیقا به یاد می آورم وقتی بجه ها دوران متوسطه بودند بس که کارهای عملی زیاد بود تقریبا بیشتر روزها این مغازه و آن مغازه دنبال خرید وسایل اولیه بودیم تا اینکه پیشنهاد داده شد از طرف مدرسه یک نفر عضو شود و تمام وسایل مورد نیاز تمام سال را یک جا خریداری کند و هر کس سهم خودش پولش را بدهد.

اجرای همین ایده در یک مدرسه خیلی از مشکلات را کم کرد مخصوصا اگر چند نفر از اولیا که وضع مالی خوبی دارند هزینه بیشتری متقبل شوند تا دیگر این پدران زحمتکش مستاصل نشوند.

از دنیای افکارم بیرون آمدم. آخر نوبت من شده بود و این پدر سی دی اش را گرفته بود تا برود و مسیر طولانی را طی کند که تا یکی دو سال دیگر تنها بازتابی از آن در ذهنم باقی خواهد ماند.

*: نویسنده و تحلیگر مسایل اجتماعی