با نیکوکاران ماندگار

.

عبدالعزیز خضری، مدیر مسئول فصل نامه «با پیام دانش اوز»:

شماره قبل فصل نامه یادی شد از جمعی همشهریان نیکوکار در سال ۱۳۵۷ در کویت و همانگونه که وعده داده شد، در گذر زمان، به رویدادهای سفر برون مرزی پرداخته میشود.

اردیبهشت ماه ۱۳۵۷ بعد از ۴۰ روز و با ۱۰ روز اضافه ماندن در کشور کویت که میبایست جریمه ۵۰ دیناری یک هزار تومان آن روز و حدود یک میلیون و پانصد هزار تومان امروز پرداخت میکردم تا اجازه خروج داده میشد اما با وساطت راید (سرگرد) عبدالغفور خرمی در فرودگاه از جریمه معاف شدم و به اتفاق برادرم محمد امین خضری و با هواپیمایی ایرفرانس به دبی پرواز کردیم.

اولین بار بود که وارد شهر دبی میشدم، زیبایی این شهر سبب شد گرما را چندان احساس نکنم.

میزبان، خانواده شادروان حاج عبداله خضریان، پسر عموی نویسنده، بود که خود و فرزندانش به ویژه حاج احمد خضریان در فعالیتهای اجتماعی من از همان سفر نقش موثر ایفا کردند و این تاثیر همچنان ادامه دارد.

دبی سال ۵۷ مانند امروز نبود اما در همان زمان نیز دارای مناظر جذاب و امکانات پیشرفته ارتباطی بود.

تمایل احمد خضریان به دیدن جاذبهها و علاقهمندی نگارنده برای دیدار و ملاقات با اشخاص مکملی شد برای خودشناسی بیشتر و کسب  مهارت در ارتباطات.

حضور در دبی بستری فراهم کرد تا علاوه بر تماشای شهر از دیدار و ملاقات با بعضی چهرههای شاخص نیز بهرهمند شویم.

دیدار و گفتگویی با شادروان محمدهاشم بهروزیان داشتیم که در سفر سال ۱۳۵۶ به زادگاه اقدام به ساخت دبیرستان نمود. همچنین، وی در پی بازدید از بیمارستان امداد وقت اوز و گفتگو با مسئولان این موسسه درمانی، محمد محمودی، مدیر عامل جمعیت شیر و خورشید سرخ (هلال احمر)، و دکتر محمود دادوند، رییس بیمارستان، قول داده بود، دو میلیون تومان از اعتبار ۱۲ میلیون تومانی مورد نیاز ساخت بیمارستان ۵۰ تختخوابی را خود و با کمک دیگر نیکوکاران تامین کند. وی به قول خود عمل و اهدایی مردمی را به حساب هیات امنای ساخت بیمارستان جدیدالاحداث، حواله و واریز نمود.

بیمارستان جدید قرار بود، سال ۱۳۵۷ عملیاتی شود، اما به سال ۱۳۵۸ موکول شد که با وقوع انقلاب اسلامی و واگذاری بخش درمانی هلال احمر به وزارت بهداری، اجرای طرح از سوی هلال احمر منتفی شد.

در آن دیدار که مرحوم حاج عبدالله خضریان و پسرش احمد، نگارنده را همراهی کرده بودند- گفتگوهای خوبی صورت گرفت که برای جوان ۲۶ ساله آن روز، چنین نشستهایی دارای اهمیت بود.

مرحوم بهروزیان که درسال های ۱۳۵۵-۵۶ برای گرفتن مجوزوتاسیس اداره آموزش و پرورش منطقهای بخش اوز نیز کوششهایی صورت داده بود خواستار مشارکت بیشتر جوانان در صحنههای اجتماعی بود وی ابراز امیدواری میکرد، ارتقای بخش اوز نیز به زودی محقق شود، زیرا پیگیر آن نیز هست.

مسافرت شادروان شیخ عبدالرحیم فقیهی، بازرگان فعال اجتماعی و عضو وقت انجمن شهر اصفهان، به دبی و سکونت در منزل شیخ عبدالقادر فقیهی فرصت دیگری به وجود آورد تا به قصد دیدن مهمان، در حد آشنایی به میزبان نیز معرفی شویم و سلام و علیک صورت گیرد.

سفر به دبی جدا از دیدار فامیلی تاثیر فزایندهای بر روحیه و تقویت ارادهی نگارنده در زمینههای مختلف برای اعتلای آرمانهای عمومی برجا نهاد.

و اما، وجود پشتوانههای انسانی از شاخصههای موثری محسوب میشود که میتواند مسیر حرکت فرهنگی و سازندگی را هموار و استمرار بخشد.

اشخاص زیادی، منشا خدمات هستند ولی امکان دارد کسانی کمتر در جامعه معرفی شده باشند. برای فعالیتهای برون کشوری، وابستگان خانوادگی (که در جای خود ناگفته نخواهند ماند) پایگاه محکمی بودند که در صورت نبود حمایتهایشان، شاید برای نگارنده انجام یا تحقق بعضی اقدامات، امکان پذیر نمیشد.

حاج عبدالله خضریان اقدام به ساخت نخستین آب انبار بزرگ در منطقه فاریاب (جلو دانشگاه پیام نور مرکز اوز) نمود.

از وی و پسرانش در سال ۱۳۷۶ زمان تشکیل هیات امنای بیمارستان عبدالحمید امیدوار در دبی، خرید یک دستگاه سی تی اسکن را متقبل شدند و هر چند تامین دستگاه فوق میسر نشد ولی به جای آن دستگاههای پیشرفته مراقبت های قلبی و مغزی خریداری گردید تا در ساختمان خیریه مرحوم شیخ محمد رفیع فقیهی واقع در بیمارستان که در همان سال از سوی فرزندانش بنا گردیده بود، نصب و مورد استفاده نیازمندان قرار گیرد.

این دو نیکوکار (حاج عبدالله خضریان و حاج محمدهاشم بهروزیان) در سالهای ۱۳۸۵و ۱۳۹۱ با به جا نهادن نام نیک به رحمت ایزدی پیوستند. اما، احمد خضریان با انرژی و صرف هزینه، نویسنده یادداشت را چه در ترکیب نمایندگان هیاتهای امناء و یا تنهایی، در تحقق اهداف دانشگاه آزاد اسلامی همچنان همراهی مینماید.

یاد آنانی که رفتهاند گرامی و جاودانه باد و کسانی که هستند سالم و پویا مانند.

* توضیح: در درج وقایع، نویسنده با اشخاص زیادی مرتبط و از ویژگیهای انسانیشان بهره برده است. امکان دارد در بیان نام نیکوکاران پرسشهایی مطرح شود، بدین لحاظ خاطر نشان میگردد نام بردن از اشخاص بستگی به زمان وقوع، تاثیر و موقعیت دارد که در سلسله مقالات آینده به آنها پرداخته می شود.

منبع: شماره نهم فصل نامه با پیام دانش اوز