تاثیر صنف مهندسان بر جامعه

.

محمد لطافت: کارشناس ارشد مهندسی عمران

در یک روز عادی از کوچه پس کوچه‌های اوز به یاد دوران قدیم می‌گذریم. گذشته همچون فیلمی در ذهن‌مان تداعی می‌شود. بیشتر کوچه‌ها باریک و خاکی بود و بچه‌های محله تیرهای برق چوبی را که فاصله کمی تا دیوارهای خشتی داشت به عنوان تیرک دروازه تعیین می‌کردند. یکی از صحنه‌های غم انگیز دو نیم شدن توپ به دست همسایه‌ای بود که بچه‌ها دوستش نداشتند.

پس از سال‌ها پسرهای همسایه که بزرگ شده بودند و وضعیت مالی خوبی هم داشتند تصمیم گرفتند خانه قدیمی پدری را خراب کنند و چند واحد آپارتمان بسازند. برای مجوز ساخت به شهرداری مراجعه می‌کنند بی‌خبر از قوانین شهرداری… خلاصه پس از رفت و آمدهای زیاد قوانین جدید را اجرا می‌کنند.

تازه اینجاست که تفاوت دیدگاه پیش می‌آید. شخصی که در کوچه قدم می‌زند اگر علاقه به میراث فرهنگی داشته باشد آهی از ته دل می‌کشد. اگر فوتبالیست باشد دلش می‌گیرد و صدای تپش قلبش را می‌تواند بشنود. مهندس معمار باشد در ذهن خود نمای سنتی و مدرن ساختمان را با هم مقایسه می‌کند. مهندس عمران اگر باشد به این فکر می‌کند که اسکلتش بنایی، بتنی یا فولادی است؟ سقفش چیست؟ راستی پیمانکارش چه کسی بوده مهندس بوده، بازنشسته فلان اداره بوده که نسبت فامیلی با مالک ساختمان داشته است یا برادران افغانستانی عهده‌دار این وظیفه خطیر بوده‌اند؟

در هنگام نوشتن این سطور صدای تپش قلبم را می‌شنوم. چون خود سالیان سال بازیکن و مربی فعال در فوتبال بوده و هستم. از طرفی چون عضو کوچکی از جامعه مهندسان می‌باشم وظیفه خود می‌دانم نکاتی را یادآور شوم.

مردم شهر اوز همواره علاقه وافری به کسب علم و دانش داشته‌اند. در علم مهندسی نیز با توجه به قدمت ۷۵۰ ساله آب انبار سلفی، قلعه‌ها، قنات‌ها، سدهای خاکی حرف زیادی برای گفتن داشته‌ایم. این گذشته و تاریخ ماست که به آن می‌بالیم و البته موضوع این مقاله نیست.

متاسفانه جامعه‌ی مهندسان اوز با توجه به اختلاف نظرها هیچ‌وقت نتوانسته به صورت متحد در راستای احیای حق خود قدم بردارد. حتی تا جایی پیش رفته‌ایم که به جای پرداختن به وظایف ذاتی  و بالا بردن دانش خود به اموری پرداخته‌ایم  که قداست و جایگاه این قشر تحصیل کرده را تضعیف نموده است.

چرا ما از ظرفیت‌های موجود استفاده نمی‌کنیم در حالی‌که فردی اوزی در راس دفتر نمایندگی نظام مهندسی لارستان است، مدیر گروه عمران دانشگاه آزاد اسلامی  لارستان اوزی‌ست و همچنین تعدادی از اعضای هیئت علمی بخش عمران دانشگاه‌های لار، خنج و اوز استادان اوزی هستند که باعث مباهات است. همچنین، عضویت در هیئت رئیسه دفتر نمایندگی لارستان در سالیان متمادی برعهده‌ی مهندسان اوزی بوده است و شخصی با دانش که سابقه‌ای ۳۸ ساله در عمران دارد شهردار اوز می‌باشد. وجود دو دانشگاه که رشته‌های عمران و معماری در آن‌ها دایر است و غیره همه امتیازاتی می‌باشد که باید از آن‌ها بهره برد.

تلاش‌های کارشناس شهرداری و دفتر نمایندگی نظام مهندسی لارستان برای پوشش سمینارهای برگزار شده در سطح استان به صورت ویدیو پروژکتور در محل شهرداری اوز را می‌توان نقطه عطف اراده مسئولان برای آموزش اعضاء خود دانست. البته با توجه به استقبال انگشت شمار دیگر خبری از برگزاری سمینار نیست.

با پیگیری‌های کارشناسان شهرداری و همکاری دفتر نظام مهندسی لارستان رفت و آمد مهندسان به شهر لار کمتر شده است و در کوتاه‌ترین زمان نقشه از طرف کارشناس مربوطه ارسال و پس از چند روز تاییدیه‌ها به شهرداری ارجاع داده می‌شود. به راستی چرا شهر اوز که پس از مرکز شهرستان بیشترین میزان صدور پروانه ساختمانی و بیشترین عضو نظام مهندسی را دارد، جامعه مهندسی فعال و تاثیرگذاری ندارد. حتی در گروه‌های مجازی پیرامون هر چیزی شاید اظهارنظر کنند اما وقت نظردادن درباره‌ موضوع تخصصی ندارند.

در این میان باید به مهندسان معمار جوان و خوش آتیه که با ورودشان به عرصه ساختمان سازی تحولی شگرف در طراحی، نما و دکوراسیون ساختمان‌ها به وجود آوردند تبریک گفت. نباید از تلاش این عزیزان جوان برای ارتقاء دانش و کیفیت کار خود بی‌تفاوت گذشت و این جوانان می‌توانند الگویی باشند برای به روز بودن مهندسان عمران و البته پیمانکاران تجربی که حق بزرگی بر گردن شهر اوز در مسایل ساخت و ساز دارند و همیشه قدردان این عزیزان هستیم و خواهیم بود.

با توجه به تلاش بخش اوز با قدمت ۷۰ ساله برای شهرستانی، آیا جامعه مهندسان اوز در پیشرفت شهر نقشی داشته‌اند و می‌توانند داشته باشند؟

در مقاله‌ی بعدی میزان تاثیرگذاری این قشر بررسی می‌شود.

منبع: شماره نهم فصل نامه با پیام دانش اوز