تفریحگاهی برای کودکانمان به قلم آمنه روستا

تفریحگاهی برای کودکانمان به قلم آمنه روستا

در بسیاری از کشورهای پیشرفته به امر آموزش از بدو تولد کودک اهمیت می دهند و آموزش را چه در منزل و چه خارج از محیط منزل ضروری می دانند.

روانشناسان بازی را یکی از عوامل موثر در رشد و شکوفایی کودکان می دانند و ارتباط و تماس کودک را با جمع های کودکانه و وسایل بازی بسیار موثر می دانند.

در شهر اوز زمینه های زیادی برای این گونه پرورش ها وجود دارد که به همت مسئولان و خیرین می توان در این امر مهم سرمایه گذاری کرد.

این مقدمه را لحاظ کردم تا بتوانم دیده ها و برداشت های شخصی خودم را در قالب این نوشته بیان کنم که شاید زمینه ساز تحولی در نوآوری و رشد فرزندان مان شود.

باز هم آخر هفته شد و بهانه های فرزندم برای رفتن به پارک و بازی کردن… به پارک کودک می رویم پارکی با فضای سبز زیبا، ولی زمانی که به محوطه بازی می رسیم با زمینی خاکی و نامناسب مواجه می شویم. دقت و وسواس ما والدین برای صدمه نرسیدن به کودک مان زمان پایین آمدن از سرسره بیشتر می شود؛ مبادا تعادلش به هم خورد و با این زمین خاکی و سنگی برخورد کند و خدای نکرده تفریح و خنده اش به گریه و درد تبدیل نشود.

سری در پارک می گردانم و بجز دو عدد تاب و دو عدد سرسره چیز دیگری نمی بینم و گاهی شمار زیادی کودک که همگی منتظر نوبت هستند. یکی از سرسره ها به دلیل کنده شدن چوب هایش از مسیر پله تا رسیدن به سرسره، مناسب کودکان کوچک نیست و مدت زیادی ست که این صحنه را دیده ام ولی تلاشی برای تعمیرش ندیده ام. از پارک کودک خارج می شویم و به طرف پارک مشفق می رویم شاید وسایلش بیشتر باشد. با تاب هایی روبرو می شویم که بیشتر چرخ و فلک را برای انسان تداعی می کند تا تاب؛ به دلیل چرخش

نامتوازنش هنگام بازی و باز هم زمینی ناهموار و ترس از صدمه دیدن کودکم بیشتر نگرانم می کند. ولی باز هم کودک من با این ها شاد می شود. چرا؟ چون چیزی بیشتر از این را تجربه نکرده چون وسایل تفریحی که باعث رشد و شکوفایی در کودکم می شود اندک است. در سفرهایی که به شهرهای بزرگ داریم کودکم با چه هیجانی و البته، ترس به وسایل نگاه می کند و با دلهره و کمک من و پدرش بر این وسایل سوار می شود.

وقتی که خبر افتتاح شهر بازی شهر لار را شنیدم که در نزدیکی مان است خیلی خوشحال شدم و تصمیم گرفتم که کودکم را به آنجا ببرم. شاید وسایلی که به گروه سنی کودکم می خورد کم بود ولی باز هم غنیمت بود. اولین وسیله ای که سوار شد محکم دست من و پدرش را گرفته بود، ولی وسیله بعدی را دیدم که با چه هیجان و ریخته شدن ترسش سوار شد.

باید آموزش را از کودکی در فرزندان مان شروع کنیم نه این که تنها از مدرسه و آموزش و پرورش گله داشته باشیم و انتظار این که آموزش ها را کامل در آن محیط ببینند. وقتی ترس کودکم را از سوار شدن بر وسایل بازی برقی در شهرهای بزرگ می بینم به این می اندیشم که کودکم چگونه می تواند به اعتماد بنفس بالا برسد. البته، چیزهای زیادی می تواند در این راه دخیل باشد ولی از نظر من شاید بازی چون همراه با شادی و دلخواه کودک است او را زودتر به شکوفایی می رساند. مسئولان محترم شهرم از کودکی به فکر شکوفایی و پرورش کودکان مان باشیم تا خانواده ها به بهانه های مختلف شهرمان را ترک نکنند و فرزندانی با انگیزه تحویل جامعه بدهیم.