در آستانه انتخابات فردا جمعه کمی تامل کنیم

محمد صادق قاسمی:

در آستانه انتخابات مهم پنجمین دوره میان دوره ای مجلس خبرگان رهبری و یازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی بیایید، همه تلاش مان برای پیشرفت و توسعه مبناء قرار دهیم.

قرار است یکی بیاید که همدلی ها و اتحادی که ما سنگ‌ آن را این روزها بد به سینه می زنیم قوت ببخشد نه اینکه هنوز نیامده و در آستانه ی انتخابش، به تیغ تقلای به شور افتاده ی خودمان رشته های برادریمان از هم بگسلد.

قرار است به تفکر بنشینیم و تامل کنیم نه اینکه در پسِ لجبازی های پوچ، آتش به ریشه ی تفکر و تعقل بزنیم.

قرار است انکه قصد آمدن دارد به سوال و جواب بکشانیم نه اینکه او نظاره گر سوال های پر حاشیه ی بین خودمان باشد.

قرار است او آرمان های ما را به لطف آرایمان تحقق ببخشد نه اینکه ما خودمان آرمانهای زیبایمان را در شور افسار گسیخته و حس برتری جویی لگد مال کنیم.

قرار است من و تو با هم ما شویم تا “ما” بودنمان افتخار این تجمع هایمان شود نه اینکه همدیگر را به سخره بگیریم و اسراری که روزگاری در مکتب دوستی بر آن مهر رازداری زده بودیم اکنون بی پرده بر ملا کنیم  و آن را پیروزمندانه برگ برنده خود بدانیم و حتی تاسف بعد از پرده دری سر سوزنی آزارمان ندهد.

بیاییم چشم ها را بر هم نهیم و *کمی تامل* کنیم  و این پرسش را در محضر وجدان به عزلت کشیدمان مرور نماییم. بپرسیم هدفمان چیست و آیا رسیدن به هدفمان به هر  قیمتی ارزش دارد؟  بپرسیم فاصله شورمان و شعورمان چقدر است؟بپرسیم قرار است بعد از این طوفان سهمگین جنجالی که همه چیز فروکش می کند و ثانیه ها باز همان روال عادی خود را تیک تاک می کنند جای زخم زبان ها و تهمت ها و هتاکی هامان خوب خواهد شد؟ بپرسیم که این چند روز رقابت بواسطه ی بدخلقی هایمان زیانی برای یک عمر رفاقتمان ندارد؟ آیا روندمان انقدر معقول بوده ست که اگر بعد از این انتخابات رو در روی هم قرار بگیریم دست همت و همدلیمان در هم گره بخورد ؟ آیا انقدر کل کل هایمان مودبانه بوده است که به یک نگاه کوتاه و گذرا توان بخشش دلخوری هایمان را داشته باشیم؟

کمی تامل کنیم. با اینکه می دانیم هیج بنی بشری در محکمه ی وجدان خود توان اقرار به بی نقصی خود ندارد  پس چرا باز همدیگر را به جای تفهیم مودبانه و توجیه دوستانه به چوب اتهام های ناروا می رنجانیم و همیشه خود را در مرکز ثقل حقانیت محض قرار می دهیم؟ کمی تامل کنیم که اگر بی غرض به محکمه ی خود بنشینیم یقینا به این نتیجه خواهیم رسید که در این برهه از زمان که شالوده ی شهرستانی اوز در حال شکل گرفتن است و قرار است بنایی زیبا در خور تحسین همه ی هم شهرستانی های عزیز برپا کنیم بیشترین مصالح مورد نیازمان همدلی و همنوایی ست. معمار خوبی برای این بنای نوپا باشیم که اگر خشت های اولمان به کینه و قهر و عداوت بر هم‌نهیم هیچ معمار چیره دستی در آینده توان اصلاح دیوار کج رفته تا ثریامان را نخواهد داشت و این ناهنجاری ها زخم کهنه ای می شود در عمق جان شهر و شهرستانمان.