شهر با درخت زنده می ماند، آهن و سیمان کافی نیست

مقام معظم رهبری در سخنان روز چهارشنبه خود به مناسبت روز درخت کاری به جنبه های نمادین بسنده نکرده و ضمن ستایش شعار «هرایرانی یک درخت» تصریح کرده اند:

«باید با تخریب کنندگان محیط زیست و دست اندازی ها به فضاهای سبز و تبدیل منابع ارزشمند به آهن وسیمان برخورد قانونی صورت پذیرد.»

بدین ترتیب هر شخص حقیقی و حقوقی که چنین کند متخلف محسوب می شود و ضرورت دارد رسانه هایی که چشم و گوش تیز می کنند تا خطای گفتاری یا تحلیل متفاوت فردی را دستمایه حملات بی امان به او سازند به تخریب محیط زیست و فضاهای سبز و باغ ها توجه نشان دهند و خاطیان و متخلفان را با نام و نشان معرفی کنند تا برخورد صورت پذیرد.

در این زمینه البته خلاهای قانونی و کاستی های اجرایی وجود دارد و انتظار می رود نمایندگان در میان حساسیت هایی که بر سر اظهار نظر وزیر ارشاد یا گشایش های فرهنگی و هنری نشان می دهند برای توقف روند تخریب محیط زیست و منابع طبیعی نیز احساس وظیفه کنند زیرا خطاب رهبری تنها متوجه فلان محیط بان و مجری نیست.

کمبودها و ابهام های قانونی از یک سو و منافع کلان ناشی از تغییر کاربری از فضای سبز و کشاورزی به مسکونی و تجاری از جانب دیگر موجب شده در کشوری که تنها ۶ درصد آن تحت پوشش جنگل قرار دارد به جای نگرانی ملی برای مرگ سبزینگی، شاهد عطش و التهاب تخریب باشیم.

 

با سخنان صریح رهبری این انتظار شکل می گیرد که دستگاه های قضایی و انتظامی برخوردهای جدی تری انجام دهند. تبدیل منابع طبیعی و ملی به آهن و سیمان و سازه جای هیچ توجیهی ندارد و اتفاقا باید با کسانی که با صورت قانونی زمینه های این تبدیل را فراهم می آورند برخورد شود. تقلیل مطالبه رهبری به برخورد با عده ای دون پایه دون شان فرمان ایشان است.

سهراب سپهری از ساخت و سازهای بی رویه با تعبیر «رویش هندسی آهن، سیمان، سنگ» یاد می کند و در سخنان آیت الله خامنه ای نیز از آهن و سیمان به جای درخت و منابع طبیعی به تلخی یاد شده است.

 

جا دارد مجلس شورای اسلامی با تصویب قانونی سخت گیرانه تر دست محیط بانان را باز بگذارد و شوراهای شهر خصوصا شوراهای شهر کلان شهرها منابع جدید درآمدی برای شهرداری ها تعریف کنند. صحبت تنها از تخریب های غیر قانونی نیست که طبعا قوانین خاص آنها وجود دارد. صحبت از تبدیل درخت و بوته به آهن و سیمان و ادامه این روند است. وضعیتی که شعر زیبا و جاودانه فریدون مشیری را فرا یاد می آورد: وای! جنگل را بیابان می کنند…

از منظری دیگر نیز می توان به سخنان ایشان نگریست. دستگاه های دولتی و عمومی مراسمی را تدارک می بینند تا از توجه ویژه خود به حفظ و گسترش منابع طبیعی و فضای سبز خبر دهند و در مقابل به آنان یادآوری می شود شعار خوب به جای خود. درخت های موجود را هم پاس دارید. آیا رسانه ملی و دستگاه های دیگر ارزش و عمق این فرمان را درمی یابند یا می کوشند جنبه های نمادین را بزرگ نمایی کنند؟ یشنهاد ما این است نمایندگان مجلس فارغ از گرایش های سیاسی بر این اساس طرحی تهیه کنند یا کمیته محیط زیست شورای شهر لایحه ای آماده کند.

رفتاری که با درختان انجام می دهیم اسف بار است. چنارهایی که بیش از هزار سال می توانند زیست چرا به این حال و روز افتاده اند؟ باغ هایی که یادآور تمدن شرقی بودند کجایند؟ مادام که تبدیل درخت به آهن و سیمان و سنگ، سودهای کلان درپی دارد این روند ادامه دارد. برخورد قانونی در کور کردن این نقاط نیز هست.

توجه به محیط زیست و منابع طبیعی از بارزترین وجوه توسعه یافتگی در دنیای امروز است.