پیر، پیر است گرچه شیر بود به قلم محمدصدیق پیرزاد

پیر، پیر است گرچه شیر بود به قلم محمدصدیق پیرزاد، رییس هیات امنای دانشگاه آزاد اسلامی مرکز اوز

طلوع و غروب خورشید، تیک تاک ساعت، شمردن روزهای هفته، همه خبر از گذشت زمان می دهند. زمانی که لحظاتش ارزشمند است. دانا کسی است که از اوایل جوانی بداند با این کالای گران بها چگونه معامله کند.

غرور جوانی و خاموش کردن هوس های آن دوران باعث می شود که مقداری از گذشت زمان نادیده گرفته شود و بهتر بگویم به هدر رود. می خواهم در این نوشته، پیری و کهنسالی را تشریح کنم و پیشاپیش خوانندگان عزیز را آگاه کنم که مبادا لحظات عمر را نادیده بگیرند و به هدر دهند. شرحی که در پیش می آید در مورد پیری است که نمی دانم آن را زمان ناتوانی نام دهم یا دوره آسایش و نیک زیستن.

 حتما سالمندی هم تعریفی دارد!!!

در روزنامه ها و نوشته ها خوانده ایم که سازمان جهانی بهداشت به طور قراردادی، سالمندی را مترادف با آغاز شصت و پنج سالگی دانسته و از دیدگاه عموم، سالمند به کسانی می گویند که سن آنان از شصت بالاتر رفته باشد. سالمندی فرایندی است که با گذشت زمان تمامی ساختمان و ارگانیسم بدن را دچار تغییرات و دگرگونی می کند. سفید شدن موی سر، چین و چروک پوست، ریزش موی سر، کاهش قدرت دید، نقصان در دستگاه شنوایی، خمیدگی قد و قواره، کندی در تحرک، کاهش قدرت عضلات و در بعضی ها  اختلال در حواس و جهت یابی و به طور کلی، پیر کسی است که با تحلیلی که عنوان شد برای گذراندن روزگارش محتاج کمک  است. هر چند، آن کمک اقلأ عصای دستش باشد. حال، ببینیم جامعه با پیری چگونه برخورد می کند. در ضمیمه ۹/۱۱/۹۶ روزنامه اطلاعات خواندم که مسئله سالمندی در سال های اخیر چنان اذهان جهانیان را به خود مطعوف کرده که سال ۱۹۹۹ میلادی به عنوان  سال جهانی سالمندان نام گرفته است. طبق برآورد این مقاله، بر تعداد جمعیت پیر کنونی سال به سال اضافه می شود به گونه ای که سال ۱۳۵۵ درصد این جمعیت ۹/۳ بوده و سال ۱۳۹۰ این جمعیت ۸/۳ درصد کل جمعیت را نشان داده است که این آمار می گوید تا سال ۱۴۱۰ جمعیت پیران ایران به ده میلیون نفر می رسد. این نوشته همچنین می گوید، در گذشته نه چندان دور سالمند در خانه خود زندگی می کرد و فرزندان و نوه ها حول محور او بودند اما اکنون سالمندان، دیگر آن محبوبیت سابق را ندارند. خوشبختانه، در زادگاه ما اوز، هنوز سنت پیشین بر قرار است، یعنی، در اغلب خانه ها به پیران احترام می گذارند و فرزندان و نوه ها از آنان مواظبت می کنند و در مواردی با کمک یک پرستار، مشکل خود را حل می کنند. در میان این نوشته، خطاب به عزیزان خواننده عرض می کنم که سالمندی شتری است که دم در اغلب خانه ها زانو خواهد زد. پس، باید منتظر و مواظب آمدن آن روزها باشید. محبت خانواده نسبت به پیران فراموش نشود و اگر خود از عهده کارهای سالمندان خانه بر نمی آیند با گرفتن پرستار مشکل خود را حل کنند و در آخر، خطاب به مسئولان بهداشتی مملکت یادآور می شوم که در جایی همچون دانشگاه ها، هنرستان و یا کلاس های خصوصی افرادی را برای پرستاری موقت در خانه ها آموزش دهند تا هم عده ای مشغول به کار شوند و از تعداد بیکاران کاسته شود و هم صاحبان افراد سالمند بتوانند به آسانی پرستاری برای مواظبت از سالمندشان به کار گیرند. سرانجام، ناگفته نگذارم که قبل از رسیدن به دوره کهولت فکر می کردم که: «شیر، شیر است گرچه پیر بود ولی حالا می گویم که پیر، پیر است گر چه شیر بود.»

منبع: شماره ششم، فصل نامه با پیام دانش اوز