چرا سامورایی ها خودکشی کردند و ایران نه؟

به گزارش “ورزش سه”، می گویند آن هایی که بیشترین شهامت را دارند بیشترین ضربه ها را دریافت می کنند. ژاپنی های شجاع برابر بلژیک شمشیر زدند، شمشیر از دست شان افتاد، دوباره شمشیر زدند. بازی ۲-۲ بود و داور خود را برای به صدا درآوردن سوتش آماده می کرد. در واپسین ثانیه ها ضربه کرنری نصیب ژاپنی ها شد. به نظر می رسید آنها با شکیبایی انتظار به صدا درآمدن سوت پایان را خواهند کشید. به نظر می رسید خود را برای شمشیر زدن در وقت اضافی آماده خواهند کرد. ولی لشگر آبی پوش ها راهی محوطه جریمه بلژیک شدند. چهار آبی پوش، پنج تا، شش تا…آنها می خواستند بلژیک را طی نود دقیقه به زانو درآورند. آنها می خواستند ضربه نهایی را همان جا وارد آورند… ولی چهارده ثانیه بعد باخته بودند. زانو زده بودند.

توپ در دقیقه ۳:۳۰ وقت اضافی روی دروازه بلژیک ارسال شد. کورتوا توپ را در آغوش کشید و در دقیقه ۳:۳۳ آن را برای دی بروین ارسال کرد. یکی از آن ضد حمله های بلژیکی، یکی از آن ضد حمله های کلاسیک. کورتوا توپ را برای دی بروین فرستاد. دو بازیکن سابق باشگاه گنک یکدیگر را خوب می شناختند. دی بروین به جلو تاخت و خط نیمه را پشت سر گذاشت. وقت را تلف نکرد وتوپ را زمینی با یکی از آن پاس هایی که سراسر فصل در سیتی ارسال کرده بود در جناح راست برای توماس میونیر فرستاد. ارسال توپ میونیر ساده تر بود. جایی روی پای لوکاکو در محوطه جریمه آبی پوش ها. روی پای همان بازیکنی که در همان نیمه توپ را در آستانه دروازه آبی ها از دست داده بود. لوکاکو می توانست با پا توپ را به قاب دروازه بکوبد ولی نکوبید. خودخواهی را کنار گذاشت. مدافع آبی پوش را درگیر مهار خود کرد. اجازه داد توپ به مسیرش ادامه دهد. ناصر چادلی گزینه مناسب تری بود. چادلی بی دردسر توپ را کوبید درون دروازه. ضربه ای که بهترین ضربه دیدار نبود، ولی پرده آخر را اجرا کرد. دروازه ایجی کاواشامی در دقیقه ۳:۴۴ وقت اضافی برای سومین بار باز شده بود. تمام: بلژیک ۳ – ژاپن ۲.

جابهترین و تماشایی ترین “بازگشت” در جام ۲۰۱۸ رقم خورده بود. پیش از آن نوزده تیمی که در جام های جهانی با دو گل جلو افتاده بودند هرگز شکست نخورده بودند. همه شان پیروز شده بودند. آخرین باری که تیمی ۰-۲ جلو افتاد و سپس ۳-۲ زانو زد انگلیس برابر آلمان غربی در جام جهانی ۱۹۷۰ بود. بلژیکی ها که طی پنج دقیقه دو گل از سامورایی ها دریافت کرده بود از قعر چاه خود را بالا کشیده بودند. گل اول آنها با آن ضربه سر از راه دور یان ورتونگن حیرت آور بود. آخرین باری که گلی با ضربه سر از آن فاصله دور به ثمر رسید کی بود و کجا؟

آکیرا نیشینو مربی ژاپن پس از شکست ۰-۱ برابر لهستان گفته بود نمی دانست بازی را چگونه دنبال کرده و به پایان ببرد. ولی او برابر بلژیک به پسرانش دستور پرسینگ در زمین حریف را داده بود. فرمان ضدحمله های برق آسا را. او اعتقاد داشت سرعت ژاپنی درآمیخته به “باور سامورایی” بلژیکی ها را مات می کند که مات هم کرد، بی آن که به پیروزی نهایی بینجامد. آن چه که نمایش خیره کننده کامرون ۱۹۹۰ برابر انگلیس را یادمان آورد. جایی که آنها هم در پایان راه ۲-۳ مغلوب شدند.

روبرتو مارتینز مربی بلژیک در پایان راه می خندید، ولی می دانست پس از دو سال نشستن روی آن نیمکت هنوز نتوانسته ستاره هایش را برای نبردهای نود دقیقه ای – بسان اکثر تیم های بزرگ جام – آماده کند. چنان که اگر احتمالا تیم ملی ایران در آن لحظات پایانی و وقت اضافی جای ژاپن در میدان بود، بلژیک نمی توانست به چنان ضد حمله های ضربه آخر را وارد آورد. سامورایی ها به هاراگیری روی آورده بودند، در حالی که کارلوس کی روش هرگز اجازه نمی داد پسرانش خودکشی کنند. در جامی که همه پیش فرض ها به هیچ گرفته شده اند و متوسط ۵/۳ گل در مرحله حذفی اش – تا این جا – همه چیز را غیر قابل پیش بینی کرده توصیف شجاع بودن سخت شده، خیلی سخت.