کی روش، برانکو و شفر؛ بد بدرقه ترینیم!

حتما آقای شاعر ما را خوب تر شناخته بود که سال ها پیش نوشت؛ ما بد بدرقه ایم وگرنه خانه همان خانه پیشواز قدیم است. 

به گزارش “ورزش سه”، از قدیم عبارت “خوش استقبال و بد بدرقه” بر پیشانی ما نقش بسته است و مرور اتفاقات همین چند ماه اخیر نیز نشان می دهد این توصیف خیلی نیز برای ما دور از حقیقت نیست.

سه سرمربی بزرگ در سال های اخیر خدمات فراوانی به فوتبال ایران ارائه داده اند و نام آنها بی شک با تاریخ معاصر مهم ترین دلخوشی فعلی ما گره خورده است. فارغ از ذائقه و طبع هر هواداری که بر اساس تیم، فلسفه، اخلاق و سبک بازی مورد علاقه که با توجه به آن ممکن است طبقات دوست داشتن و نفرت را در ذهن خود بچیند، کارلوس کی روش، برانکو و وینفرد شفر سه شخصیت تاثیرگذار یک دهه اخیر فوتبال ایران بوده اند.

در سلیقه و اخلاق، تقریبا هیچ شباهت معناداری بین این سه مربی وجود نداشت. یکی برگرفته از جنوب اروپا با روحیه ای گرم و پراگماتیست، دیگری ساخته شده در فرهنگ شرقی اروپا و کم هیاهو و آخری نیز یک آلمانی با اتوریته و منظم؛ اما به لطف ضعف فرهنگی ما، یک اپیزود احتمالا در سرنوشت هر سه سرمربی مشترک خواهد بود، خوش استقبالی و بد بدرقگی.

ورای حواشی، کارلوس کی روش را می توان یکی از تاثیرگذارترین مردان تاریخ بعد از انقلاب فوتبال ایران دانست. از آن روزی که برای ورود او در مسیر سلفی گرفتن در فرودگاه سر و دست می شکستیم تا بگوییم ورود این سرمربی پرتغالی حاصل درایت ما بوده تا یک وداع تلخ در زمستانی سرد، حدود هشت سال گذشت.

طی این هشت سال، با کی روش تبدیل به بهترین تیم قاره کهن شدیم، تا آستانه شکست لیونل مسی و آرژانتین پیش رفتیم و لحظاتی خاطره انگیز و دراماتیک رقم زدیم.

در دومین جام جهانی، تنها یک قدم با صعود فاصله داشتیم و در لحظه از دست رفتن تک به تک دقیقه ۹۳، جهانی را به احترام خود به تشویق واداشتیم. در این میان روزهای تلخ، حواشی و مصاحبه های تند نیز تجربه کردیم اما در مجموع، یک دوره فراموش نشدنی کنار سرمربی جذاب پرتغالی در حافظه ما به ثبت رسید.

اما وداع کارلوس کی روش هیچ نشانی از لحظه ورود او نداشت. یک خداحافظی تلخ و ساده آنهم تنها با حضور چند خبرنگار و جواد نکونام!!، بدون حضور حتی یک مسئول و کارگزار از فدراسیون و یا وزارت ورزش و حتی دولت، سهم ما از خداحافظی با مردی بود طی هشت سال حضور در ایران، روزهای شیرین فراوانی برایمان خلق کرد و بارها با جادوی او به ایرانی بودن خود افتخار کردیم.

وینفرد شفر؛ جایش دادگاه بود نه ساختمان سعادت آباد!

بعد از جدایی پرحاشیه علیرضا منصوریان، یک مرد مسن و موبور آلمانی هدایت استقلال را بر عهده گرفت. گرچه چهره یخی وی گاهی از شدت هیجان و عصبانیت سرخ می شد، اما حتی آنروز که چشم در چشم برچسب “مضمحل فرتوت” نیز به او زدیم، دیگر سرخ و سفید نشد و جنتلمنانه به ما آموخت در مواجهه با یک سرمربی در سطح جهانی چگونه باید رفتار کنیم.

به او لقب بازنده بازی های بزرگ دادیم و سه پیروزی متوالی مقابل الهلال، یک پیروزی در دربی، یک پیروزی پرگل مقابل تراکتورسازی در تهران، غلبه بر سپاهان در اصفهان برای دو فصل متوالی و شکست دادن فولاد در اهواز آنهم دو بار پیاپی (تیم هایی که معمولا در شهر خود برابر آبی ها مغلوب نمی شدند) را راحت فراموش کردیم.

بر خلاف عرف، به جای برگزاری یک جلسه مسالمت آمیز و دوستانه و توافق برای برکناری، هم قدم با چنل های تلگرامی شدیم و حکم اخراج وی را صادر کردیم. مامورین حراست را مامور کردیم تا جلوی ورود او به زمین تمرین را بگیرند و دیروز این روند را تکمیل کردیم.

وعده افشاگری دلالی های شفر را دادیم و حتی کار به افشای اسکرین شات چت های شفر رسید؛ کاش بگردیم و ببینیم در کدام باشگاه فوتبال در دنیا برکنار کردن یک سرمربی چنین پروسه ای طی می کند.

اگر شفر دلال بود، چرا دو سال مسئولیت یکی از محبوب ترین تیم های آسیا را به وی دادیم و این مدارک را در دادگاه برای محکوم کردن وی استفاده نکردیم؛ این تنها یک چرا از هزاران پرسش از کادر مدیریتی استقلال است.

ایرج عرب، مدیر باشگاه پرسپولیس دیروز با علم کردن یک کنفرانس مطبوعاتی، سعی بر روشن کردن ذهن هواداران معترض پرسپولیس در مورد عدم توافق با سرمربی محبوب سکوهای قرمزپوش داشت اما در نهایت مصاحبه وی باعث شد تردیدها در مورد آینده برانکو در پرسپولیس بیشتر هم بشود.

پاسخ سه قهرمانی متوالی، جام های رنگارنگ و صعود به فینال لیگ قهرمانان آسیا، از نگاه آقای مدیر با “تومان گفتن” قرارداد وی بود تا فشار افکار عمومی حتی در صورت ماندن برانکو روی وی و رقم قراردادش افزایش یابد.

اما فراموش نکنیم همین ۴۸ ساعت قبل قرارداد ادن هازارد با رئال مادرید ۱۰۰ میلیون یورو برآورد شد؛ گرچه با بندها این قرارداد تا ۱۴۰ میلیون یورو نیز می رسد اما این دیگر پاداش موفقیت و کامیابی است و در رقم اصلی قرارداد محاسبه نمی شود. به جای تمجید از برانکو، فشار افکار عمومی روی وی را افزایش دادیم و اینگونه سرنوشت موفق ترین تیم سال های اخیر خود را به دست تقدیر سپردیم.

به هر حال امروز و یا نه فردا، برانکو نیز از فوتبال ایران خواهد رفت اما شاید خوش خیال بودیم که تصور می کردیم تفاوتی بین امروز و ۲۶ سال پیش که آری هان را با بنز آوردیم و در وانت! فراری دادیم ایجاد شده است؛ اما نه، هنوز هم ملت خوش استقبال و سلفی بگیر در هنگام ورود و غیرحرفه ای در موعد خداحافظی هستیم.