مرجانی از بر خشک وآغاز۱۲سالگی عصراوز(به قلم خانم زبیده میرزاده)

مرجانی از بر خشک

زبیده میرزاده

زمینی داشتیم خشک و بی آب، اما گرم و زیبا، خورشید سخاوتمندانه انوارش بر او می تابید و او با بی آبی خم بر ابرو نمی آورد.

چرا که مردمی داشت با عزت، با فرهنگ و دوست داشتنی و او همین صفا و محبت را بهار خود می دانست. مشتی از این خاک برداشتیم و در گلدانی از مهر نهالی کاشتیم. و با جوهر قلم و آب و دل نوشته هایمان را هم غذایش ساختیم این نهال نورسته مان آنچنان بارور شد که درختی شد که از سایه سارش تمامی این خاک شادمان و عطرآگین شد و ثمرش به کام هر دیار، میوه شیرینی از فرهنگ غنی و اصیل و شکوفائی اندیشه اندیشمندان این منطقه، شادکام ساخت.

دوازده سال از پویائی و پرباری این درخت که «ماهنامه عصر اوز» نام گرفت و خبر از همت خیرین، هنر دوستان، صحابه اهل قلم، اهل دل و هنر این مرز و بوم را دارد می گذرد تولدش را در کنار مردان، زنان، نوآموزان، دانشجویان، دانش آموزان و تمامی اقشاری که به گونه ای هر کدام با همتی ستودنی و افتخاری آن هم از جان و دل در تلاش و تکاپویند را جشن می گیریم.

باشد تا صدها شجره فرهنگی دیگر خاک تفت زده اما پر از علم وصفا، و همدلی مان به بوستانی از هنر و ذوق که با گلهای اندیشه و تفکر و دانسته ها و شناخته ها مصفا و مفرح گردد.

همانا که هر ماه چشمانی مشتاق و قلب هایی منتظر به ویژه آنانی که دور از این خاک و این مردمند عاشقانه به انتظار نشینند تا این میهمان عزیز گل لبخند را با دیدن چهره ای هموطن اخبار دیار خود و حتی تصاویر از دست رفتگان و تولد غنچه های زندگی هر پیام شادی آوری را بر لبهای خود نشانند و بوی خوش زادگاه را با تمامی تاروپود استشمام کنند. زبیده میرزاده

منبع : عصراوز