عصرایران؛ احسان محمدی- لقب برزیل اروپا را این روزها از پرتغال باید گرفت و با احترام به بلژیک تقدیم کرد. یک تیم چشم نواز، دوست داشتنی و حالا صاحب شخصیت قهرمانی که مثل زنبورهای قرمز و گرسنه به سمت جام یورش می برند.

این فقط ادن هازارد نبود که در میانه میدان تکنیک اش را به رخ برزیلی ها می کشید، جوری که بعضی از برزیل ها حاضر بودند او را با شماره ده پر حاشیه شان عوض کنند، آنها با تیبو کورتوای چالاک، ونسان کمپانی سرسخت، کوین دی بروین مشتاق پیروزی و رملو لوکوکوی فرصت طلب همه را شیفته خودشان کرده اند. تیمی که زمانی با دروازه بان هایش ژان ماری فاف و میشل پرودوم یا هافبک خلاقی به نام انزو شیفو در اروپا می درخشید حالا جاه طلبی هایش را جهانی کرده است.

عادل فردوسی پور هیچوقت مروانه فلینی را دوست نداشت، او فوتبال را برای بیننده جذاب بازی نمی کند. برای همین عادل بارها فلینیرا در ترکیب منچستریونایتد نقد کرد و در برنامه فوتبال ۱۲۰ که تهیه کنندگی اش را برعهده دارد حتی برای موهایش شعر طنز ساختند! او را نمونه ای از بازیکنان متوسط رو به پایین می دانست که با خوش اقبالی بخت بازی کردن در تیم های درجه یک را پیدا کرده است. برای همین وقتی که بلژیک، توانست برزیل را از سر راه بردارد گفت: حالا فلینی توی جام می مونه و نیمار و کوتینیو باید برن برزیل!

این جمله به تنهایی شاید برای نشان دادن عاقبت ستاره های پرهیاهویی مثل نیمار کافی بود که در طول جام چند بار مدل موهایش را عوض کرد و به نظر آنقدر که به این حاشیه ها توجه می کرد روی بازی فوتبال متمرکز نبود! اما منصفانه نیست که نمایش برزیل را در این شکست خلاصه کنیم. آنها با تیته فوتبال زیبایی را به نمایش گذاشتند اما برای فتح جام فقط فوتبال زیبا کافی نیست، فقط جمعیت میلیونی کافی نیست(برزیل با ۲۰۷ میلون تقریباً ۲۰ برابر بلژیک جمعیت دارد)، فقط داشتن باشگاه های قهرمان کافی نیست (اتلتیکو و رئال فاتح دو جام معتبر باشگاهی در اروپا شدند) … فقط داشتن تک ستاره های بی نظیر کافی نیست.

این جام، جام تک ستاره ها نبود، مسی و رونالدو و مولر و لواندوفسکی و اینیستا و ژردان شکیری و … به خانه رفتند تا تیم هایی که متشکل از بازیکنان متوسط اما یکدست بودند بمانند. بلژیک نماد تیمی است که خلاقیت فردی بازیکنان را در قالب نظم تیمی به خدمت گرفته است نه اینکه یک تیم را حول محور یک بازیکن جمع کرده باشد! همان آفتی که دامن تیم های مدعی حذف شده را گرفت.

برخی می گویند سرنوشت این جام را اتفاقاً بازیکنان مصدوم رقم زدند، اگر محمد صلاح مصری مصدوم نبود، اگر خامس رودریگز در دیدار کلمبیا مقابل انگلیس روی سکوها نمی نشست، اگر کاوانی در دیدار اروگوئه- فرانسه به نیمکت تبعید نمی شد، اگرآگوئرو آماده تر بود، اگر نویر این همه مدت با مصدومیت دست و پنجه نرم نمی کرد… شاید سرنوشت ها جور دیگر رقم می خورد. اما جام را با «اگر» نمی دهند!

بلژیک با شایستگی به مرحله بعد صعود کرد.حالا نمایش چشم نواز ژاپن مقابل آنها بیشتر ستودنی است. آنها این درخشش را مدیون روبرتو مارتینس سرمربی شان هستند که در رئال زاراگوزا بازی می کرد و در کارنامه اش مربیگری در سوانزی سیتی، ویگان اتلتیک و اورتون را بر عهده دارد. گمنام و بی ادعا.

چه کسی فکرش را می کرد که در عصر مورینیو و پپ گوادریولا و زیدان و سیمئونه و آلگری، مارتینز ۴۳ ساله

منبع:عصر ایران