لزوم ایجاد برخی تغییرات در سیستم های متداول

نوشاده نوشادی*:

هم خودم و هم همسرم بازنشسته اداره آموزش و پرورش اوز هستیم، اما کاری در اداره برایمان پیش آمد. خیلی دلگیر شدم که دیگه هیچ کس ما رو نمی شناخت.

نقل قول بالا سرانجام خیلی از بازنشستگان ماست که در مراکزی که بیشترین و مفیدترین دوران زندگی خود را سپری کرده اند احساس می کنند بیگانه هستند.

اگر چه طبیعی است همه در سنین بالا از نظر جسمی توانایی ادامه شاغل بودن را نداشته باشند و به دورانی به نام بازنشستگی برسند تا نیروهای جوان جایگزین گردند اما نیاز داریم در بازنشستگی بازنگری شود و در جاهایی که نیاز به فعالیت بدنی کمتری است این نیروهای مجرب به کار گرفته شوند.

اگر مراکزی در نظر گرفته شود که بازنشستگان مجال داشته باشند به فعالیت هایی بپردازند که با شرایط جسمی شان مطابقت داشته باشد، با ادغام نیروهای جوان و نیروهای مجرب و خبره در کنار هم مکملی تشکیل می شود که نتیجه ای مثمر ثمر هم برای روحیه این اقشار و هم بازدهی ارزشمندی برای جامعه در پی خواهد داشت.

وقتی می بینم مثلاً خود من که یازده سال عضو انجمن اولیا و مربیان بوده ام به محض اینکه فرزندانم فارغ التحصیل شده اند باید با تمام اطلاعاتی که در این چند سال کسب کرده ام که می تواند در قالب پیشنهادهایی عرضه شود وداع کنم متوجه می شوم به یک سبک از زندگی انس گرفته ایم که فکر می کنیم باید روال چنین باشد و خیلی عادی و طبیعی جلوه می کند. در صورتی که این نوع نگاه باید تغییر کند، من واقعاً نمی دانم چرا این کوله باری از تجربه که نتیجه سال ها تلاش است را باید با حسرت بر زمین نهاد چون در اجتماع ما این بار گرانمایه دیگر حتی به مفت و رایگان هم خریداری ندارد!

نیروهای انسانی ما به یک باره مهر ابطال می گیرند در صورتی که چنین روندی هدر رفتن نیروهای ارزشمند و عظیمی است که می بایست با درایت بکار گرفته شوند.

حالا باز خودم به شخصه علاقمند به نگارش هستم و این امکان برایم فراهم است که در هر زمان بتوانم سوالات و یا انتقادات و پیشنهاداتی که در هر زمینه ای دارم را بیان کنم اما باید توجه داشت بسیاری از بازنشستگان اگر محرک خواستار در اجتماعمان و محفل اختصاصی جذب نیرو برایشان فراهم نشود به مرور خودشان را کنار می کشند و خیلی زود منفعل می شوند.

یکی از مسائلی که در رابطه با سیستم آموزشی مدنظر دارم این است که مشکلات اقتصادی و معیشتی مردم در این مقطع زمانی قابل انکار نیست. پس لازم است تمام تمهیدات به کار گرفته شود تا جایی که امکان دارد بار مضاعفی از نظر مالی بر خانواده ها تحمیل نشود.

والدینی که فرزندانشان در مدارس دولتی مشغول تحصیل هستند با وجود اینکه بارها از رسانه ها تاکید می شود هزینه گرفته نشود اما در این مدت زمانی که از نزدیک مسئولیت عضویت انجمن اولیا و مربیان را بر عهده داشتم به طور ملموس می شد احساس کرد هزینه هایی بر والدین تحمیل می شود که امکان آن فراهم است تا به گونه ای برنامه ریزی شود که هزینه بر نباشد.

جالب اینجاست که در این سال ها هر چقدر پیشنهاد دادیم همه بدون استثنا ء حرفمان را تایید می کردند اما هر چه منتظر عملکرد متفاوت در سال های آتی می شدیم خبری نمی شد. برای خیلی از اظهار نظرها جملاتی همچون فرمایشتان صحیح ! کلامتان متین ! و احسنت و الحق در یافت می شود بدون اینکه در عمل کوچکترین حرکتی صورت پذیرد !

واقعا نیاز است مسئولین به تغییر روال های معمولی که هم خودشان و هم اولیا عقیده دارند بی ثمر است اقدام کنند.

هرچند از این همه تائید و تشویق خیری به ما نرسید امیدوارم با مکتوب کردن مشکلات در این رسانه پر مخاطب واکنشی از طرف مسئولین مربوطه صورت بگیرد تا لااقل در آینده از مرارت هایی که اولیا در دوران ما با آن مواجه بودند برای دیگران کاسته شود.

برای هر کس روشن و واضح است طرح های عملی که به نام کاردستی و یا تحت نام های دیگر از دانش آموزان در مقاطع مختلف تحصیلی خواسته می شود که در خانه بسازند و تحویل دهند در واقع کمترین مشارکت در ساخت را خود دانش آموزان دارند و والدین هستند که موظف می شوند این کارها را به انجام برسانند.

چرا که در مدارس مربی ها از دانش اموزان توقع ساخت کارهایی را دارند که وقت آموزش آن در مدارس در نظر گرفته نشده و بیشترین اوقات به تعالیم تئوری اختصاص داده شده است.

این واقعیتی است که خود معلم ها و دبیران هم به وضوح به آن واقف هستند.

تصور کنید در ایام بارندگی و زمستان بخواهی بروی گراش کاغذ کالک بخری و یا در به در دنبال پارافین ژله ای و صدها اقلام باشی که از درد سر آن بگذریم قیمت هایشان هم کم نیست و کافی است دو و یا سه فرزند مدرسه ای داشته باشی که بخواهی هفته ای دو سه بار این اقلام را با قیمت های گزاف بخری تا واقعا عمق فشار مضاعف مالی که بر کمر خمیده سرپرستان خانواده های ضعیف وارد می شود را درک کنید.

مشکلی که سال هاست لاینحل مانده است.

سال هاست پیشنهاد می دهیم اول سال تحصیلی با کمک والدین متمول تمام اقلام اقلا برای درست کردن یک نمونه در اول سال لیست برداری و خریداری شود و دبیر مربوطه در کلاس خودش آموزش عملی ساخت آن ها را به بچه ها بدهد و آن هایی که توان خرید مواد دارند را با طبقه ضعیف گروه بندی کنند که سر کلاس با نظارت دبیران کارهای عملی انجام دهند و تازه این حسن را هم دارد که علاوه بر یادگیری مهارت ها با کمترین هزینه با کارهای تیمی و گروهی اخت پیدا کنند و در آینده به جای تک روی مهارت مشارکت مساعی را نیز یاد می گیرند.

از دوران بزرگترهای ما تا به امروز همه می دانند آموزش های مدارس فقط تئوری است و دانش آموزانی که فارغ التحصیل می شوند ضعف قابل توجهی در زمینه های تجربی دارند.

با این وجود سال هاست در زمینه فعالیت های عملی هزینه های سنگین غیرمفید هم که بیشتر حالت فرمالیته دارد در سیستم آموزشی حفظ شده و ادامه دارد.

این تنها یک مورد از متعدد مواردی است که بسیاری از دوستان پس از فارغ شدن از دوران تحصیل فرزندانشان بی خیالش می شوند و با مرحله جدیدی از مشکلات دست و پنجه نرم می کنند که بسیاری نوبت خودشان از آن مرحله گذشته اند و این تداوم سلسله نواقصی است که نیازمند تغییر اساسی است.

حال در چه زمان و توسط چه کسی این مهم صورت می گیرد امیدوارم توسط شما بزرگواری باشد که سعادت داده اید متن را مطالعه بفرمائید.

*: نویسنده و تحلیلگر مسائل فرهنگی و اجتماعی اوز