مادر بلوچ: به جای بسته های غذایی به فرزندان ما مهارت یاد بدهید

ابوالفضل صلواتی از چهره های خیرخواه و کارآفرین از استان کرمان است که به اتفاق جمعی از خیرخواهان و همسر خود تلاش زیادی برای آموزش مهارت به اقشار مختلف به ویژه جوانان صورت می‌دهند.

وی در مقطعی و پیش از شیوع بیماری کرونا با رفت و آمد به دانشگاه آزاد اسلامی مرکز اوز چنین برنامه هایی را در دستور کار قرار داد که یکی از اقدامات وی آموزش برنامه های انیمیشن بود که آغاز هم شد اما ضرورت سرمایه گذاری سنگین برای رونف کارگاه آموزشی انبمیشن و در پی آن شیوع بیماری کرونا این طرح را متوقف کرد.

این کارآفرین خستگی ناپذیر اینک با ارسال مطلبی، از اقدامات صورت گرفته در منطقه ای محروم خبر داده است که در ادامه آورده می شود:

حدود ۲ سال پیش که جهان هستی ما رو برای انجام فعالیت‌های عام‌المنفعه به سمت جازموریان (مرز کرمان و سیستان و بلوچستان) هدایت کرد، یک مادر بلوچ از روستاهای اطراف زهکلوت آمد نزد ما و‌ گفت: اگر می خواهید واقعاً کار خیر انجام بدهید، هیچ وقت در منطقه ما بسته غذایی توزیع نکنید! به جای آن به بچه‌های ما مهارت یاد بدهید؛ برایشان شغل ایجاد کنید که خودشان توانمند شوند و رفت!

این گونه بود که داستان اجرای پروژه آموزشی و توانمندسازی ما در منطقه آغاز شد.

شش‌ماه پیش که از هلال‌احمر با ما تماس گرفتند و گفتند کشور ژاپن از طریق صلیب سرخ بودجه‌ای رو برای توانمندسازی مناطقی که در ایران دچار خشکسالی شده اند اختصاص داده، به یاد حرف ارزشمند آن مادر بلوچ افتادیم که تنها راه نجات یک منطقه محروم، توانمندسازی مردم و ایجاد شغل پایدار است.

لذا تصمیم گرفتیم فعالیت‌های گذشته را که متمرکز بر استعدادیابی، آموزش و توانمندسازی در حوزه کامپیوتر بود در سطح وسیع‌تری و در روستای بیشتری توسعه بدیم و کارگاه‌های آموزشی ۱۵ رشته فنی و مهارتی را هم تجهیز کنیم.

ضمناً با توجه به اینکه هر سال حجم‌ بسیار بالایی محصولات کشاورزی در منطقه جازموریان تولید و بخش قابل‌توجهی با قیمت بسیار پایین خام‌فروشی می‌شود، پس از انجام مطالعات و بررسی‌های میدانی و پیگیری‌های فوق‌العاده طاقت‌فرسا، بالاخره تجهیزات کارخانه تولید، فرآوری و بسته بندی انواع میوه خشک و همچنین دستگاه‌های تولید و فرآوری روغن، ارده و حنا که جزو نیازهای اساسی منطقه بود به سوله محل راه‌اندازی اولین کارخانه شهرستان جازموریان رسید.

لحظه‌ای که یک مادر بلوچ را در حال دود کردن اسفند دور تریلی دیدم، ناخودآگاه اشک از چشمانم جاری شد و یاد حرف همسرم افتادم که می‌گفت آرزو می‌کنم روزی خودروهایی که الان به خاطر فرار از فقر و گرسنگی دارند قاچاق سوخت انجام می دهند و جانشان را به خطر می‌اندازند، تبدیل به شرکت حمل و نقل مواد اولیه و محصولات کارخانه‌‌های منطقه شوند.

ان‌شالله راه‌اندازی این کارخانه گامی مؤثر در تحقق این رویای ارزشمند باشد.