هشدار! این متن کرونایی است

بدریه جوکاری، روزنامه نگار:

با هم دست ندهید، روبوسی نکنید، همدیگر را در آغوش نکشید، اصلا کنار همدیگر نایستید. دعوت به تنهاماندن در خود و با خود موهبتی است که کرونا با خود آورد. این ویروس که همه آن را منحوس می نامند درواقع خود واقعی ما را به ما می شناساند. به ما یادآور می شود که با هم بودن ها، اصلا وجود آدم های دیگر(چه آنان که در عقیده با ما مخالف بوده اند)، تا چه اندازه لذتبخش و دلگرم کننده بوده است. ویروس کرونا آینه ای است که خود فردی و اجتماعی ما را بهمان نشان می دهد. چگونه انسانی هستیم در مواجهه با خطرات و بحران ها؟ تا چه اندازه برای جان خود و دیگران احترام قایلیم؟ تا چه اندازه با تنهایی و دوری گزینی اجتماعی انیس هستیم؟

بیماری شایع عصرحاضر دو بعد زندگی را بشدت تحت الشعاع قرار می دهد. از لحاظ زندگی اجتماعی، مهم ترین عنصر یعنی “ارتباط” را از انسانها می گیرد. ارتباطاتی که در قالب یک گروه، تیم، حزب، همکار و…، خیلی وقت است تجربه نشده است. مثلی هست که می گوید : ” خدا گر ز حکمت ببندد دری، ز رحمت گشاید در دیگری”. من معتقدم کرونا اگر کیفیت امکانات ارتباطات جمعی را از ما گرفت، در عوض ارتباطات درون فردی و میان فردی در یک خانواده کوچک را تقویت کرده است. این نیز موهبتی است که آدمی را در بدترین شرایط به شکر وا میدارد.

بعد دیگری از زندگی که تحت الشعاع این بیماری قرار می گیرد مساله “نفس” است. شما ممکن است دردها و کمبودهای زیادی را تجربه کرده باشید. درد کلیه، دندان، سر و انواع دردها. یا ممکن است کسانی را دیده باشید که به کلی فاقد عضو یا توانایی خاصی هستند، مثلا یک کلیه یا یک دست نداشته باشند،معلول باشند، ذهنا یا جسما. یا حتی فردی را دیده باشید که دچار بیماری های خودایمنی است. به هر حال همه اینها طول حیات را در قرارگاه امید آدمی آنقدر کم نمی کند. اما بیماری جدید، توانایی را از آدمی می گیرد که حیات هر دوثانیه او بدان بسته است : “نفَس”. دشمنی که قرار است از شما غنایم گرانتری به تاراج ببرد، قدرتمندتر است و شما را قائدتا مجهزتر خواهد کرد. آنقدر مجهز که چه بسا وقتی بر او پیروز گشتید، به کل انسان دیگری باشید. پس این قرنطینگی نه صرفا محدودیت، بلکه فرصت و غنیمت است.

این غنیمت به سراغ ما نیز آمد، و خنج و اوز و گراش و لار را با خود همراه کرد. بیماری عجیبی که انسان را با ترس هایش بویژه ترس از مرگ و از دست دادن زندگی، روبرو کرد. و چه رویارویی تنگاتنگی، چقدر واضح، چقدر نزدیک. چه هنگام مرگ را انقدر نزدیک به خود تصور کرده بودید؟ بودند هموطنانی که در مواجهه با این ترس، به هر راهکار نادرستی چنگ زدند و اینگونه شد که در برخی شهرستان های استان فارس، تعداد فوتی بر اثر الکل تقلبی از کرونا بیشتر شد. مصداق بارز ” خود را از چاله به چاه انداختن” . این آمار اما در شهرستانهای جنوب فارس تقریبا به صفر میل می کند. از طرفی رعایت قوانین دوری گزینی اجتماعی یا Social Distancing در این شهرستان ها به نحور احسن انجام شد. علت این شیوه مدیریت بیماری را شاید علاوه بر تدبیر مدیران دانشکده های علوم پزشکی لارستان و گراش، بتوان در فرهنگ عامه حاکم بر مردم این منطقه دانست. مردمی که در اعتقادات و خلوص زبانزدند. مردمی که هرجای استان واژه “خیّر” بر زبانی جاری شود، ابتدا همین مردم، همین خطه پرمهر، به ذهن متبادر می شوند. می توان در دوران پساحادثه، به تحلیل و انتقاد پرداخت و الگویی جامع تر و کاربردی تر برای مواجهه با رویدادهای اینچنینی به دست آورد. اما هم اکنون که بسیاری از کشورهای توسعه یافته جهان اولی، در مدیریت این فاجعه انسانی درمانده اند، کار ما تنها تقدیر است و همدلی و دستان به مهر فشردن و بسیج عمومی در شکست دشمنی که هم می تواند ما را قوی و بزرگ کند و هم زندگی را از ما بگیرد. انتخاب مسیر با خود ما است…