گریز از پرتگاه حذف، پیروزی خیره کننده تیم ملی فوتبال ایران و درسی که ما می توانیم از آن بگیریم

عبدالعزیز خضری*: عصر روز گذشته تیم ملی فوتبال ایران در یک بازی دلاورانه به ویژه در نیمه دوم عملا تیم ملی فوتبال ژاپن که در بازی های مهم تدارکاتی با چند کشور صاحب نام بهترین نتیجه ها را گرفته بود، را زمین گیر کرد،به طوری که ژاپنی ها در برابر هجوم های بی وقفه بازیکنان ما سراسیمه نشان می دادند.

اراده تیم ایران بر این باور بود که در برابر نقد کارشناسان خیرخواه و بازی ضعیف برابر تیم ملی فوتبال سوریه درس گرفته اند و بنا ندارند قابلیت های فوتبال ایران را در برابر دستمزدهای های افسانه ای که برخی سرمربیان مطرح می گیرند با بازی های تدارکاتی و در سطح بالای تیم های ژاپن، کره جنوبی و عربستان با رقیبان نامدار جهان در این بازی حذفی ارزان یا احساسی ارائه دهند.

در بازی حساس دیروز بهترین عملکرد از آن سرمربی امیر قلعه نوعی بود که تصمیمات دوراندیشانه اش را فدای لغزش های برخی بازیکنان در نیمه اول نساخت و بیش از همه از نقدهای نویسندگان نشریات و کارشناسان صدا و سیما نرنجید بلکه درس گرفت و در تصمیمی عاقلانه، همان بازیکنان اول را نیمه دوم وارد میدان کرد.

آن هایی که بازی را از تلویزیون شاهد بودند و یا کسانی که فقط خبر را خوانده بودند پی بردند که رسانه های ارتباط جمعی و کارشناسان مربوطه نه تنها تخریبگر نیستند بلکه برگ برنده ای می توانند باشند تا موفقیت روز گذشته از تیم فوتبال کاملا آماده و حرفه ای از سد ژاپن عبور کنند.

بازیکنان نیز این گونه بودند و آن ها با نشست های هم اندیشی، یکپارچگی و گوش دادن به سخنان مفید و سنجیده در خدمت تیم، سربلند از میدان بیرون آمدند.

اما هدف نویسنده نوشتن متن قلمفرسایی پیرامون فوتبال نیست بلکه در خصوص خودشناسی عناصر تصمیم گیر، تصمیم ساز و نوع تصمیم گیری ها در اوز از جمله شورای اسلامی است.

پلی می زنم به اندیشه کسانی که چه بسا استعدادهای ذاتی خود را از طریق رسانه تجلی بخشیده اند ولی در موقعیتی که قرار گرفتند، امکان دارد رسانه را سد راه بپندارند. حالا ممکن است فشارهایی که بود و نبودش نمی تواند محرز باشد هم وجود داشته باشد، اما اگر نوع دید، نگاه به آینده و سازندگی باشد و اگر بتوان پل شفافیت را پشت سر نگه داشت بهتر می توانیم در ارزیابی خود این فرصت اندیشیدن را داشته باشیم که چه بودیم، که بودیم و اکنون کجا هستیم. در این حالت پل پشت سر را نیز خراب نخواهیم کرد.

و اما موضوع را به انتخاب شهردار توسط شورای اسلامی شهر بر می گردانم:

اعضای شورا نمایندگان مردم هستند چندی قبل در گزینش شهردار شاید ناکام بودند ولی آن را به حساب موفقیت بگذارند زیرا جمعی دلسوز با نقد روشن، چراغ راه شورای اسلامی شدند و به دفتر شورا نیز آمدند تا حرف های خود را رو در رو به زبان آورند. در حالی که اکثریت آنان از جمله نگارنده اطلاع داشتند استانداری فارس پیش از این نشست،  با گزینه مورد معرفی شورای اسلامی موافقت نکرده است اما اکثرا از گفته رئیس شورای شهر که شهردار پیشنهادی دیگر مورد نظر شورا نیست، تشکر کردند چون آنان را از خود می دانستند.

و اما شورای اسلامی این حرکت ها را بایستی ارج نهد و این که افکار عمومی نقد می کنند و نه تخریب را به فال نیک بگیرند و آن را سرمایه های شورا بدانند.

چنین باوری باعث شد دستاوردی برای اعضای شورا به همراه بیاورد. در نشست رسمی روز چهارشنبه ۱۱ بهمن ماه ۱۴۰۲ خود مصوب کرده است در جلسه آینده که قرار است دوشنبه ۱۶ بهمن ماه اتفاق بیافتد اعضای شورا با یک نفر مشاور گزینه های مورد نظر را با حضور رسانه بررسی های لازم را انجام و سپس تصمیم لازم برای انتخاب شهردار اتخاذ کند و این اقدام ارزشمندی می تواند باشد.

شاید برای راقم برای تثبیت موقعیت خود بهتر بود خبری نمی نوشت و یا  جمع را در دفتر شورا همراهی نمی کرد که چنین شیوه ای از رفتار، اصولا در تقابل با انسانیت است که آدمی در راستای منافع عمومی و آرمان زادگاه از موردی آگاه باشد اما ساکت بماند.

راقم در هر جا که مسئولیتی داشته از جمعیت هلال احمر، بیمارستان، هیئت فوتبال، عصر اوز و دانشگاه آزاد اسلامی، محبت و پشتیبانی دیگران، چه مردم و مسئولان را تجربه کرده است.

اعضای شورای اسلامی از همراهانی محسوب می شوند که با وقت گذاری و همراهی در راستای خواست اکثریت در تعیین مدیریت دانشگاه آزاد تاثیر گذاشتند.

رئیس شورا در چندین سال مسئولیت نگارنده چه در ساخت مسجد بیمارستان، جابجایی تغییر مکان دانشگاه آزاد و ساخت سردر دانشگاه آزاد همکاری شایان داشته است و نگارنده این ها را فراموش نمی کند.

امید که به این باور رسیده باشند درج دیدگاه افکار عمومی در رسانه ها با نیت خیر و نقد منصفانه برای سازندگی است و نظرات، پیشنهادی بیش نیستند چون تصمیم نهایی را خود شورا می گیرد.

*: مدیر مسئول پایگاه خبری و مجله با پیام دانش اوز